آرتریت روماتویید، کیست بیکر حجیم، و پسودوترومبوفلبیت

مواد و روش ها: در یک مطالعه گذشته نگر، از 993 بیمار مبتلا به آرتریت روماتویید که در طی 20 سال در بخش روماتولوژی بستری بودند، 23 بیمار (12 زن و 11 مرد) با عارضه کیست بیکر حجیم مورد بررسی قرار گرفتند. کیست بیکر حجیم بر اساس علایم بالینی و تایید روش های تصویربرداری در مواردی که کیست از حفره پوپلیتئال به پایین تر و به پشت ساق پا کشیده شده بود، تشخیص داده شد. شدت بیماری زمینه ای، عوامل مستعد کننده، سیر، درمان و پیگیری بیماران با توجه به پرونده آنان مورد توجه و ارزیابی قرار گرفت. میانگین سن بیماران 48 سال (71-24) بود.

یافته ها: میانگین سابقه بیماری روماتویید در هنگام تشخیص کیست بیکر حجیم 6.8 سال (20-1 سال) بود. در 13 مورد زانوی راست و10  مورد زانوی چپ مبتلا بود. علاوه بر علایم بیماری زمین های شامل درد و حساسیت پشت ساق پای مبتلا، تظاهرات بالینی در 8 بیمار (34.8%) و علایم مشابه ترومبوفلبیت در 15 بیمار (65.2%) مشاهده شد. یک بیمار انسداد وریدی عمقی ساق پای مبتلا نیز داشت. علایم پارگی کیست بیکر در 5 بیمار (21.7%) وجود داشت. درمان عموماً طبی و نگهدارنده و سیر رضایت بخش بود. دو بیمار با عود کیست بیکر حجیم و علایم پارگی کیست تحت عمل جراحی حذف کیست و سینووکتومی زانوی مبتلا قرارگرفتند.

نتیجه گیری: کیست پوپلیتئال در آرتریت روماتویید لازم است مورد توجه خاص قرار گیرد و قبل از توسعه و تبدیل آن به کیست بیکر حجیم و ایجاد عوارض موضعی، پارگی کیست، و سندرم پسودوترومبوفلبیت، اقدامات پیشگیری و درمانی انجام گیرد.