کاربرد داپلر ترانس کرانیال در ارزیابی خطر سکته مغزی در بیماران با دریچه مکانیکی میترال

روش کار: این مطالعه توصیفی، بر روی 22 بیمار دریچه میترال از نوع سن جود در سال 1384 انجام شد. شیوع و فرکانس سیگنال های میکروآمبولی در مدت یک ساعت و مونیتورینگ شریان مغزی میانی و زمان پروترومبین و (international normalized ratio) inr بیماران در زمان مونیتورینگ بررسی شده است. رابطه وقوع سکته مغزی بعد از تعویض دریچه، شدت درمان ضدانعقادی و فیبریلاسیون دهلیزی بر میانگین رتبه فرکانس سیگنال های فوق مورد توجه قرار گرفت. آزمون mann-whitny برای تجزیه تحلیل آماری بکار گرفته شد و p کمتر از 0.05 معنیدار تلقی شد.

نتایج: 77% از بیماران سیگنال های میکروآمبولی را در مونیتورینگ عروقی داشتند. میانگین رتبه فرکانس سیگنال های میکروآمبولی در بیماران با سابقه سکته مغزی بعد از تعویض دریچه میترال، 14.25 و در سایر بیماران 11.23 بود که تفاوت آن معنی دار نمی باشد. در 6 نفر از بیماران با  pt کمتر از inr ,22 بزرگتر از 2.5 میانگین رتبه فرکانس سیگنال های میکروآمبولی 12.92 و در 16 نفر با pt کمتر از ثانیه و inr کمتر از 2.5 میانگین رتبه فوق 10.97 بوده است که تفاوت آن معنی دار نیست. در 13 نفر از بیماران ما با فیبریلاسیون دهلیزی میانگین رتبه فرکانس سیگنال های میکروآمبولی 11.88 و در 9 نفر بدون فییریلاسیون دهلیزی میانگین رتبه آن 10.94 بود که تفاوت معنی داری ندارد.

نتیجه گیری: سیگنال های میکروآمبولی ثبت شده در عروق مغزی بیماران دارای دریچه مکانیکال قلب، ماهیت فیبرینی نداشته و فرکانس این سیگنال ها نیز بیانگر خطر ایجاد سکته مغزی در این بیماران نمی باشد. بنابراین انجام داپلر ترانس کرانیال در این بیماران ارزش بالینی نداشته و نمی تواند راهنمای پزشک در مورد شدت درمان های ضدانعقادی در این بیماران باشد.