بررسی رابطه عوامل خانوادگی، روانی و اجتماعی با کودک آزاری در دبستان های دولتی دخترانه تهران

روش بررسی: مطالعه حاضر یک پژوهش تحلیلی از نوع مورد شاهدی و ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه کودک آزاری و ضربه، عوامل خانوادگی، روانی و اجتماعی می باشد. تعداد 1300 دانش آموز دختر پایه ابتدایی از مناطق 2، 3، 4، 7 و 16 تهران به طور تصادفی انتخاب شدند. پس از تکمیل، 60 دانش آموز که نمره آنان بالاتر از نقطه برش بود به عنوان دانش آموزان آزار دیده (گروه مورد) انتخاب و داده های آنان با داده های 60 دانش آموز مورد آزار قرار نگرفته (گروه شاهد) که با گروه مورد همسان سازی شده بودند، مورد مقایسه قرار گرفت.

یافته ها: 78.3% از پدران و 83.3% از مادران گروه مورد و همچنین 91.7% از پدران و 95% از مادران گروه شاهد در قید حیات بودند. 30% از کودکان گروه مورد توسط مادران و 33.3% از گروه شاهد توسط دوستان و همکلاسان مورد آزار قرار می گرفتند. 75% کودکان گروه مورد شدیداً مورد تنبیه بدنی قرار می گرفتند در حالیکه 63.3% از گروه شاهد اصلاً تنبیه نمی شدند. بین سن، شغل، تحصیل، وضعیت اقتصادی و مسکونی والدین و تعداد فرزندان، طلاق، اعتیاد، انزوای اجتماعی و عدم دسترسی به سیستم های حمایتی با کودک آزاری رابطه معنی دار وجود داشت.

نتیجه گیری: یافته ها موید آن آست که بین سن، شغل، تحصیلات، وضعیت مسکن، تعداد افراد خانوار و وضعیت اقتصادی با کودک آزاری ارتباط وجود دارد. به علاوه بین عوامل خانوادگی، روانی و اجتماعی و کودک آزاری نیز رابطه وجود دارد.