معماری بومی مناطق سرد و کوهستانی ایران، معماری پایدار منطبق بر محیط زیست (نمونه موردی سنندج)

یکی از مهم ترین نیازهای بشر از همان ابتدای خلقت مسئله مسکن و سرپناه بوده است. امروزه عدم تعادل میان معماری با محیط زیست و طبیعت باعث بروز آثار ناخوشایندی از جمله آلودگی محیط زیست، کاهش منابع طبیعی، تغییرات اقلیمی و کاهش روزافزون منابع انرژی شده است. از این رو طراحان و معماران می کوشند تا راه حل های مناسبی را در جهت طراحی بناهای سازگار با محیط زیست، بیابند. معماری بومی ایران مصداقی روشن از طراحی آگاه از انرژی است. به رغم مطرح شدن مباحث زیست محیطی در دنیای متاخر، عملا تمامی این اصول توسط پیشینیان ما به کار گرفته شده است. معماران پیشین، در طراحی محیطی ناگزیر از تکیه بر منابع طبیعی و انرژی های پاک بودند که پایان ناپذیرند. در این مقاله بر اساس ماهیت موضوع از روش های توصیفی استفاده شده و یافته های تحقیق با بهره گیری از منابع مرجع، ترسیم و مقایسه های آماری و کمی، و بعضا کیفی با گرام ها و روش های ریاضی، به تحلیل و بررسی تاثیرات محیط جغرافیایی و اقلیم منطقه در معماری افضای سنتی شهر سنندج پرداخته است. بر این اساس معماری پاید ار در مناطق سرد و کوهستانی چون سنندج، نوعی طراحی آگاه از انرژی و منطبق بر محیط زیست شهری و طبیعت بوده و الگویی مناسب از معماری پایدار به شمار می رود.