دارایی های اجتماعی محلی در بافت فرسوده باغ آذری تهران

بر خلاف کشورهای توسعه یافته، سرمایه اجتماعی در کشورهای جهان سوم هنوز مورد توجه چندانی قرار نگرفته است. این امر در بسیاری از کشورهای در حال توسعه از جمله ایران مبهم باقی مانده است، در صورتی که سرمایه اجتماعی پیش نیاز فرآیند توسعه محله ای است که بدون سرمایه اجتماعی، توسعه محله ای عملی نخواهد بود. هدف اصلی این مقاله تخمین سطح سرمایه اجتماعی در بافت های فرسوده شهری و تعیین عناصر و متغیرهای تشکیل دهنده سرمایه اجتماعی است؛ بدین منظور، تئوری سرمایه اجتماعی به عنوان یکی از رویکردهای جامعه شناختی مورد بررسی قرار می گیرد و سعی می شود تئوری سرمایه اجتماعی از لحاظ واقعیت های مسط بر جامعه مورد آزمون تجربی قرار گیرد و این سوال ها پاسخ داده شود که "میزان سرمایه اجتماعی در بافت های فرسوده علارغم فرسودگی های کالبدی، اقتصادی، اجتماعی و ...، به چه میزان است؟" و یا اینکه "اصلا اینگونه بافت ها واجد چنین دارایی های اجتماعی می باشند؟". روش بررسی، تلفیقی از روش کتابخانه ای و میدانی است؛ در بررسی میدانی، جامعه آماری ساکنان محله باغ آذری تهران بالغ بر 2742 خانوار بودند که با استفاده از فرمول کوکران، حدود 350 خانوار به عنوان نمونه از میان آنها انتخاب شدند و با استفاده از پرسشنامه اطلاعات جمع آوری و با بسته نرم افزاری spss با استفاده از روش های آماری توصیفی و استنباطی مورد تحلیل و بررسی قرار گرفتند. نتایج حاصل از این تحقیق حاکی از آن است که سرمایه اجتماعی در محله باغ آذری با وجود مشکلات عدیده در کلیه ابعاد اجتماعی، کالبدی و اقتصادی در سطح متوسط می باشد؛ در نتیجه بافت های فرسوده، واجد ظرفیت ها پتانسیل هایی (سرمایه اجتماعی) هستند که از نظرها دور مانده و تنها وجه مشهود در اینگونه بافت ها، یعنی فرسودگی کالبدی آنها مدنظر قرار می گیرد.