سازه های خاکی، مصالح سنتی و روش های نوین، راهکارهایی جهت میل به معماری پایدار

فقدان مفاهیمی همچون آسایش، سازگاری با محیط و ... که روزگاری از خصوصیات بارز معماری بومی ما بوده اند در بناهای امروزی به وضوح مشاهده گشته و بناهای امروزی تنها به ساختمان هایی برای سکونت تقلیل پیدا کرده اند که تاثیر آن در دراز مدت می تواند لطمات جبران ناپذیری بر پیکر انسان مدرن امروزی وارد سازد. به غیر از بین رفتن هویت محلی مساکن امروز، از دیگر مشکلات مساکن مروز استفاده نادرست از تکنولوژی در زمینه های زیست محیطی می باشد؛ در نتیجه معماری پایدار نیز یکی از مباحثی است که اخیراً در کشور ما مطرح شده و مورد توجه قرار گرفته است. نگاهی گذرا به تکنولوژی های بومی مناطق مختلف ایران، حکایت از شناخت خصوصیات محیطی، به خصوص اقلیمی پهنه های متنوع ایران، چاره اندیشی هوشمندانه نیاکان ما برای استفاده هر چه بیشتر از مواهب طبیعی و مقابله با مشکلات و ناهنجاری های اقلیمی- محیطی آن دارد (چمنی، 1:1386). اهمیت مقوله معماری خاک زمانی بهتر درک می شود که بدانیم طبق آمار تنها 1.44 درصد از خانه های کشور دارای اسکلت فولادی و بتنی هستند و بازسازی این تعداد زیاد از مسکن حتی بدون در نظر گرفتن مسئله کمبود مسکن در کشور با مصالح مدرن نظیر بتون و آهن اگر نگوییم غیرممکن بسیار سخت می باشد و به دلیل کمبود مصلح و منابع و گران بودن این متریال ها امکان استفاده در تمام موارد وجود ندارد لذا توجه به مصالح و روش های سنتی به منظور کیفیت و استحکام بخشی و معاصر سازی ضرورت می یابد. در این مقاله با در نظر گرفتن خاک به عنوان در دسترس ترین و ارزان ترین ماده جهت ساختمان سازی از دو سو به بحث مصرف انرژی پرداخته می شود اول کاهش مصرف انرژی در استفاده از خاک به عنوان مصالح و دوم صرفه جویی در انرژی به هنگام بهره برداری. هدف از انجام این پژوهش معرفی انواع روش های سنتیو مدرن ساخت با خاک، مقایسه میزان مصرف انرژی در سازه های خاکی با سازه های مدرن معمول و تغییر نگرش پیش داورانه ی عمومی در مورد ظرفیت های سازه های خاکی می باشد.