تأثیر یون های ایجادکننده پتانسیل (+ca2+,mg2) در حضور سولفات (so2-4) رویترشوندگی مخازن کربناته در فرآیند تزریق آب هوشمند

مدت بیشاز یک قرن است که از سیلاب زنی مخازن نفتی به عنوان شیوهای برای بهبود بازیافت نفت به دو دلیل استفاده می شود: آ) تثبیت فشار مخزن به منظور جلوگیری از تولید گاز، ب) جابجا کردن نفت با نیروی چسبندگی به سمت چاه های تولیدی. ترشوندگی، یکی از مهم ترین پارامترهای مؤثر در فرآیند تولید نفت از مخزن است، به طوری که آبدوستی مخزن، به تولید بیشتر و آسانتر ختم می شود، در حالی که نفت دوستی بیشتر، ضریب بازیافت پایین تر از مخزن را به دنبال داشته و همواره برداشت از مخازن نفتدوست چالشبرانگیز بوده است. تزریق آب هوشمند (سیلابزنی هوشمند) بهعنوان شیوهای نو در ازدیاد برداشت در نظر گرفته می شود که به دلایل مختلفی، نظیر اقتصادیبودن انجام فرآیند در مقیاس میدانی، عدم نیاز به تجهیزات پیشرفته، کارایی آن برای افزایش ضریب بازیافت و ... در سالهای اخیر تحقیقات وسیعی را به سمت خود معطوف کردهاست. آب هوشمند درواقع آبی است که ترکیب آن از لحاظ ترکیب یونی و میزان شوری، بهینه شده است. این بهینه سازی عمدتاً با استفاده از نمک های سولفات دار شامل منیزیم سولفات (m_gso₄) و کلسیم سولفات (caso₄)  صورت می گیرد و دلیل آن وجود یون هایso^2-₄ , mg²⁺, ca²⁺ است که روی بار سطحی سنگ های کربناته تأثیر می گذارند و به آنها «یونهای ایجادکننده پناسیل گفته می شود. کاربرد تزریق آب هوشمند نتایج قابل قبولی را هم در مقیاس آزمایشگاهی و هم در مقیاس آزمایشگاهی میدانی به دنبال داشته است و اصلیترین مکانیزمی که برای عملکرد آن در نظر گرفته می شود، تغییر ترشوندگی کربناته ها به سمت آب دوستی بیشتر است. در این مقاله، به بررسی نقش یونهای ایجادکننده پتانسیل در تغییر ترشوندگی کربناته ها و مکانیسم اثرگذاری آنها می پردازیم.