تعیین اثرات انالاپریل و لوزارتان بر روی پروتئین فاز حاد و آنتی اکسیدان توتال در بیماران پیوند کلیه مطابق با پلی مورفیسم سیستم رنین- آنژیوتانسین

زمینه و هدف: فعالیت سیستم رنین- آنژیوتانسین بر میزان استرس اکسیداتیو و مارکرهای التهابی موثر است، این مطالعه اثرات انالاپریل و لوزارتان را بر روی مارکرهای مذکور مطابق پلی مورفیسم یاد شده در بیماران پیوند کلیه مورد ارزیابی قرار می دهد.

روش کار: در این مطالعه بعد از تعیین ژنوتیپ های سیستم رنین-آنژیوتانسین شامل ژنوتیپ آنزیم مبدل آنژیوتانسین (i/d)، آنژیوتانسیوژن (m235t) و رسپتور نوع 1 آنژیوتانسین (a1166c) ii توسط pcr، 76 بیمار، به چهار گروه تقسیم شدند. گروه اول 17 بیمار و گروه دوم 24 بیمار به ترتیب، روزانه با انالاپریل 10 میلی گرم و لوزارتان 50 میلی گرم درمان شدند. گروه سوم به عنوان کنترل مثبت شامل 17 بیمار هر دو دارو را با همان دوز دریافت نمودند و در نهایت گروه چهارم شامل 18 بیمار به عنوان کنترل منفی هیچ دارویی را دریافت نکردند. پروتئین فاز حاد و آنتی اکسیدان توتال به عنوان معیارهای التهابی و استرس اکسیداتیو بعد از دو ماه درمان اندازه گیری شدند. پسس بعد از 2 هفته دوره wash out، گروه های انالاپریل و لوزارتان به عنوان یک طرح متقاطع cross-over جایگزین همدیگر شدند. بیماران برای 8 هفته دیگر پیگیری شدند و در انتهای دوره، سطوح مارکرهای مذکور مجددا چک شدند.

یافته ها: بعداز 2 و 4 ماه درمان سطوح پروتئین فاز حاد و آنتی اکسیدان توتال به طور معنی داری در گروه های درمانی مذکور تغییر کرد (0.05p<). اگر چه بیماران با ژنوتیپ cc پلی مورفیسم رسپتور نوع 1 آنژیوتانسین ii، سطح پروتئین فاز حاد پائین تری (0.04p=) داشتند، اما پلی مورفیسم های سیستم رنین- آنژِوتانسین تاثیر معنی دار آماری در کاهش مارکرهای مذکور متعاقب درمان با داروهای یاد شده را نداشتند (0.05(p>.

نتیجه گیری: انالاپریل و یا لوزارتان توانستند اندازه سطوح پروتئین فاز حاد و آنتی اکسیدان توتال را بدون توجه به ژنوتیپ های سیستم رنین- آنژِوتانسین تغییر دهند.