بررسی فراوانی اختلالات روانی و عوامل مرتبط با اقدام به خودکشی در بیماران مراجعه کننده به اورژانس بیمارستان حضرت علی بن ابیطالب (ع) رفسنجان در سال 1386

زمینه و هدف: خودکشی به عنوان یکی از اورژانس های روان پزشکی مورد توجه تمامی روان پزشکانو شبکه بهداشت است. در سال های اخیر، خودکشی در تمام سنین به ویژه در سنین نوجوانی افزایش داشته است. پدیده پیشگیری در خودکشی بسیار مهم تر از مقوله درمان می باشد. لذا در پژوهش حاضر فراوانی اختلالات روانی و عوامل مرتبط با اقدام به خودکشی در بیماران مراجعه کننده به اورژانس بیماران حضرت علی ابن ابیطالب (ع) رفسنجان مورد بررسی قرار گرفته است.

مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی، 113 نفر که با تشخیص اقدام به خودکشی در اورژانس بیمارستان حضرت علی بن ابیطالب (ع) در سال 1386 پذیرش شده بودند، انتخاب شدند. پرسش نامه چند وجهی شخصیتی دانشگاه مینوسوتاو پرسش نامه مشخصات فردی و عوامل خطر خودکشی برای نمونه ها تکمیل شد. پس از جمع آوری اطلاعات، جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون ها آماری رگرسیون خطی و همبستگی استفاده شد.

یافته ها: افسردگی با 58%، خود بیمارانگاری با 56%، اسکیزوفرنی 54% و شخصیت ضد اجتماعی با 54%، بالاترین فراوانی را، در گروه مورد مطالعه داشتند. بیماری های جسمی با 17.7% کمترین درصد را در بین ده عامل مرتبط با اقدام به خودکشی دارا بودند و سایر عوامل از جمله افسردگی با 57.5% و وضعیت تاهل با 47.8% به مراتب درصدهای بالاتری داشتند، بر حسب مقیاس 10 ماده ای خطر خودکشی، 7.1% اقدام کنندگان به خودکشی نیاز به بستری داشتند. نمره مقیاس خطر خودکشی 71.6% از اقدام کنندگان، در حدی بود که نیاز به بستری داوطلبانه را مطرح می کرد. ارتباط معنی داری بین میانگین نمره فرد در چک لیست عوامل خطر و اختلالات خود بیمارانگاری، افسردگی، ضد اجتماعی، اضطراب و اسکیزوفرنی وجود داشت.

نتیجه گیری: اختلالات روانی، پیش بینی کننده اقدام به خودکشی هستند. هم چنین حضور همزمان تعداد بیشتری از ده عامل مرتبط با خودکشی مثل وضعیت تاهل، افسردگی، سوءمصرف مواد و سنین نوجوانی، افزایش دهنده میزان جدی بودن خودکشی، در موارد اقدام به خودکشی می باشند.