سنجش کیفیت زندگی در محله های شهری با استفاده از شاخص های عینی و ذهنی (نمونه موردی: محله کوروش خرم آباد)

مفهوم کیفیت زندگی شهری امروزه در سایه مکاتب رفاه و عدالت اجتماعی قوت گرفته و در ایران نیز از گذشته، مباحث و تلاش های مختلفی در زمینه افزایش کیفیت زندگی شهری صورت پذیرفته است. کیفیت زندگی علاوه بر مسائل اقتصادی، نگرانی های اجتماعی و محیط زیست را مدنظر قرار می دهد. با وجود این برنامه ریزان شهری اعتقاد دارند برنامه ریزی ها باید همسوی با بهبود کیفیت زندگی باشند از طرفی بهبود کیفیت زندگی می تواند زمینه های دیگر توسعه مانند توسعه اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و خدماتی را به همراه داشته باشد. چون بهبود کیفیت زندگی در هر جامعه ای، یکی از مهم ترین اهداف سیاست های عمومی آن جامعه است. در این مطالعه مولفه های کیفیت زندگی در محله کوروش با توجه به متغییرهایی مانند کیفیت حمل و نقل و شبکه معابر (کیفیت فضا، ایمنی و...) کیفیت تسهیلات شهری (چراغ های روشنایی، نیمکت های استراحگاهی)، کیفیت محیط اجتماعی (آموزش و سلامت)، کیفیت اقتصادی (هزینه اجاره، درآمد، هزینه های زندگی، پس انداز) و کیفیت محیط (آلودگی منظر، سرانه فضای سبز، زیباسازی شهر) بررسی می شود. این پژوهش از نوع توصیفی تحلیلی می باشد و به سنجش کیفیت زندگی شهری در بافت فرسوده محله کوروش شهر خرم آباد می پردازد. داده ها با تلفیقی از روش های میدانی، کتابخانه ای و استفاده از ابزار مصاحبه، مشاهده، پرسشنامه جمع آوری و با از آزمون های آماری در نرم افزار spss تحلیل شده است. نتایج نشان می دهد که سطح رضایت شهروندان از کیفیت زندگی شهری و هم چنین تمامی شاخص ها آن بین و کم و متوسط می باشد.