خلاقیت در طراحی لباس و هنرهای دستی از طریق نقوش پارچه های دوره های ایلخانی و تیموری بر اساس نسخ مصور در ارتقای فرهنگ و توسعه اقتصادی

لباس و هنرهای دستی از دیدگاه حضرت مولانا و گوهرخاتون بدون تردید، از ضروریات سماع بوده است، حی در عصر معاصر هم کاربرد دارد. هدف از این مقاله؛ پیشنهادی در راستای ارتقای فرهنگ، خلاقیت و نوآوری در توسعه اقتصادی رشته تحصیلی طراحی پارچه و لباس، نسخ مصور و مطالعات موزه است. بیان مسأله و آسیب های این سه گرایش هنر عامل اصلی برای نگارنده بوده است تا بدنبال استخراج و بررسی نقوش پارچه های دوره های ایلخانی و تیموری بر اساس نسخ مصور برود. یافته هایی از این طریق، مانند: نوع تکنیک، نمادنقش ها، مفهوم رنگ ها و اصطلاحات جددید پارچه بدست می آید. تا انگیزه ای در جهت ایجاد ایده ای نو در خلق آثاری بر روی لباس و هنرهای دستی به توست نقوش پارچه نسخ مصور این دو دوره باشد. و بعنوان یک صنایع کاربردی آموزش غیرمستقیم در جهت ارتقاء فرهنگ اصیل ایران سنتی باشد. در این زمینه با مراجعه به صنعتگران و بافندگان و مشاهده در موزه ها احتمالات جایگاه طرح در لباس ها و مقیاس آن ها در این دو دوره پدیدار می گردد. در این دو دوره بالطبع بافندگان پارچه مهارت های در زمینه طراحی، بافت پارچه و صنعتگران در زمینه سوزن دوزی کسب کرده اند که منجربه بهبود مکانیزم دستگاه های بافندگی در آن دوره ها شده است. کارگاه های معتبر پارچه بافی در شهرهایی چون تبریز، سلطانیه، کاشان، یزد، کرمان و خراسان دایر شدند؛ ابریشم بافی، حریربافی، تولید پارچه های زربفت و کمخا از جمله هنرهای رایج درحوزه پارچه باف در این دو عصر می باشند. حی در دوره ماقبل تر از این دو دوره به لباس و کلاه نمدی مولانا که احتمالاً تکنیک بافت اجرا شده است می توان اشاره نمود. برای دریافت مطالب بیشتر به پایان نامه استخراج و بررس نقوش پارچه های دوره های ایلخانی و تیموری براساس نسخ مصور ارجاع داده می شود.