مکتب فلسفی رئالیسم و تعلیم و تربیت

رئالیسم که در فارسی "واقع گرایی" و "اصالت واقع" نامیده می شود، تقریبا نقطه ای مقابل ایده آلیسم بوده و برای اشیای مستقل از ذهن و فکر ما واقعیت قابل است. رئالیسم، اشیاء را آن چنان که هستند، قبول دارد و از تعبیر و تفسیر جهان خارج طبقه تجربه های شخصی خودداری می کند. اندیشه های واقع گرایانه، تاریخی طولانی دارد. معمولا ارسطو را پدر فلسفه ی واقع گرایی می دانند. از زمان وی تاکنون فیلسوفان واقع گرا هر کدام تفکرات متفاوت داشته اند و هر چه به زمان حال نزدیک تر می شویم، بر گستره ی تفکرات رئالیستی افزوده می شود. عمده ترین معیار برای تمایز رئالیست از ایده آلیست، پذیرش جهان مادی و طبیعی به عنوان یک واقعیت غیر قابل کتمان است و اینکه دانش ها و ارزش ها، مستقل از ذهن انسان وجود دارند. با این حال، برخی از متفکران رئالیست علاوه بر عالم مادی به عالم غیرمادی نیز باور دارند. از اینرو برخی از اندیشمندان، رئالیست ها را به واقع گرایان علمی یا طبیعی و عقلانی یا قدیمی تقسیم کرده اند (شفیلد، هری؛ مترجم سرمد، غلامعلی، 1375) هدف ما در این مقاله بررسی مکتب رئالیسم و تاثیر آن بر تعلیم و تربیت است تا با بررسی دیدگاه دانشمندان این مکتب و استفاده از اندیشه های مثبت آن در جهت کیفیت بخشی در مسائل یادگیری گام برداریم.