تاثیر افزایش ضخامت نبشی در اتصال تیر به ستون با نبشی تحت بار آتش به روش مولفه ای

فروپاشی پیشرونده یک سازه زمانی اتفاق می افتد که گسیختگی محلی اولیه موجب دنباله ای از گسیختگی ها در المان های دیگر، و در نهایت در فروپاشی در بخش بزگ نامتناسبی از سازه یا کل ساختمان شود. فروپاشی برج های مرکز تجارت جهانی توجهات را به استحکام سازه های فولادی در آتش جلب کرد، که در آن نیاز به ارزیابی عملکرد اتصالات فولادی در دماهای بالا تبدیل به یک موضوع کلیدی شد. اینکه بطور سنتی فرض شده بود که اتصالات تیر به ستون دارای مقاومت کافی در برابر آتش هستند به دلیل دمای پایین تر و سرعت گرم شدن کمتر آن ها نسبت به اعضایی بود که به آن ها متصل شده اند. با این حال، از آزمون آتش در مقیاس کامل در کاردینگتون و تحقیقات بعدی مشاهده شده است که اتصالات از آنچه فرض شده اند آسیب پذیرتر هستند. بدیهی است، ایجاد این شرایط بارگذاری واقعی از طریق آزمایش، به جز در تست مقیاس کامل، بسیار سخت و پرهزینه است. علاوه بر این، به دلیل تنوع زیاد جزئیات اتصال ممکن، تعداد زیادی آزمایش مورد نیاز می شود. از این رو، راه های جایگزینی برای بررسی و طراحی اتصالات در محل برای نمونه آتش مورد نیاز است. یکی از راه ها می تواند استفاده از روش مولف های برای پیش بینی رفتار دقیق اتصال در آتش باشد که زمان آنالیز و تحلیل را بطور قابل توجهی نسبت به مدل کردن خود سازه کاهش می دهد.