بررسی دریفت ساختمان های بتنی مجهز به میراگرهای اصطکاکی پال

ایران منطقه ای لرزه خیز است، و با توجه به زلزله های روی داده در ایران، نیاز به وسایل کنترل کننده لرزه ای در ساخت سازه های جدید و یا بهسازی سازه های موجود احساس می شود. از جمله این وسایل کنترل کننده لرزه ای می توان از میراگرها نام برد. در این میان، میراگرهای اصطکاکی به علت داشتن هزینه های پایین و کارایی مناسب در جایگاه بسیار خوبی قرار گرفته اند. یکی از متداول ترین میراگرهای اصطکاکی، میراگر اصطکاکی پال است. این سیستم اولین بار توسط دو کانادایی در سال 1982 معرفی شد. و برای محافظت های لرزه ای سازه ها به کار گرفته شد. مهم ترین عامل در طراحی میراگرهای اصطکاکی تعیین بار لغزش بهینه است. به منظور تعیین بار لغزش بهینه باید به بررسی شاخص های موثر بر عملکرد میراگرهای اصطکاکی، پرداخت. این میراگر اصطکاکی، طبق جدول لرزش کانادا و آمریکا آزمایش شدند. در 1985، یک قاب سه طبقه مجهز به میراگرهای اصطکاکی در جدول لرزش در دانشگاه کلمبیا بریتانیا آزمایش شده ثبت یک زلزله با حداکثر شتاب g 0.9 آسیب دیدگی را نسبت به قاب میراگر اصطکاکی بوجود نیاورد در حالی که قاب های معمولی در سطوح پایین تر لرزه ای آسیب می بینند. در این مقاله به بررسی دریفت ساختمان های بتنی غیر مقاوم با و بدون استفاده از میراگرهای اصطکاکی پرداخته شده، و مشخص گردید که میراگر اصطکاکی پال می تواند به صورت قابل ملاحظه ای مقدار دریفت ساختمان ها را کاهش دهد. به طوری که این مقدار کاهش برای قاب های سه، شش و نه طبقه به ترتیب به طور متوسط 66، 49 و 42 درصد بوده.