تجلّی اندیشه های جمالیه در منظومه های عطّار نیشابوری

مکتب جمالیه در عرفان ایرانی و اسلامی با استفاده از دستاوردهای حکمت یونانی و اشراق شرقی و به ویژه با بهره گیری از حکمت ایران باستان، در قرون نخستین اسلامی و با ابتکار شخصیتی ایرانی به نام ابوحلمان (قرن سوم هجری) شکل گرفته و با استفاده از تعالیم قرآنی به مکتبی بزرگ در عرفانی اسلامی تبدیل شده است. مهم ترین اصول فکری این مکتب بر ایجاد خلقت بر مبنای عشق حقّ تعالی به حسن خویش و زیبا بودنِ تمام مخلوقات است. و به دنبال تبیین ارتباط میان «عشق» و «دوستی» نیز می باشد. عطار نیشابوری، به زعم تنی چند از پژوهشگران حوزه عرفان، از بزرگان این مکتب محسوب می شود. در این مقاله پاره ای از مهم ترین اندیشه های جمالی عطار مانند «عشق فرزند حُسن» و «زیبا دانستنِ هستی» در مثنوی های او مورد بررسی قرار می گیرد تا خطّ فکری عطار از این منظر و رویکرد این نوع اندیشه در خلقِ آثارش مشخّص گردد.