مقایسه سبک آوایی دو غزل بهاریه منوچهری و بیدل

یکی از روش های شایسته در سبک شناسی آثار ادبی، بررسی و مقایسه سبک شناسانه آن آثار است. در این مقاله، مقایسه سبکی دو غزل از دو شاعر، از دو دورهی مختلف، که یکی تغزلی از منوچهری (اوایل قرن پنجم) شاعر سبک خراسانی، و دیگری غزلی از بیدل (قرن دوازدهم) شاعر سبک هندی، صورت گرفته است، و به منظور دقیق تر شدن نتایج این پژوهش، غزل هایِ با محتوا و وزن عروضی یکسان انتخاب شده اند. و از میان لایه های مطالعات سبک شناختی گوناگون، این دو شعر، بر اساس ویژگی های سبک آوایی بررسی شده اند. این دو غزل، در وصف بهار و در بحر «منسرح مثمن مطّوی مکشوف» از اوزان دوری سروده شده است؛ نتیجه ی این پژوهش نشان می دهد که: غزل منوچری، غزلی نرم، وصفی، اشرافی، زنده و پویاست و تصویرگر بهار به شکل محسوس، عینی و طبیعی است و سرشار از شادی و نشاط است؛ در مقابل غزل بیدل، غزلی است با موضوع بهار؛ ولی مملو از افکار و عقاید عرفانی و و اژگان و عناصر انتزاعی است.