بررسی ایجاز در داستان سیاوش

استفاده از ایجاز از جمله راه هایی است که سخن را تأثیرگذار، جذّاب، زیبا و دلنشین می کند. فردوسی با آگاهی از این مقوله، در نظم داستان سیاوش از ایجاز بهره گرفته است. در این جستار به بررسی ایجاز در این داستان پرداخته شد و معلوم گردید که فردوسی در همه ی بخش های آن، ایجاز را در پیش چشم داشته و بسیار به جا و شایسته آن را به کار گرفته است. ایجازی که فردوسی از آن بهره برده هماهنگ با معناست و ابهام و تعقیدی در آن به چشم نمی خورد. وی چه در وصف صحنه های رزم و مجالس سور و شادری و چه در توصیف و ستایش ویژگی های اخلاقی و جسمانی شخصیّت ها و نیز در جاهایی که به وصف قدرت و مهارت جنگاوری و پهلوانی قهرمانان داستان می پردازد، ایجاز را مراعات کرده و از وصف های ممل و طولانی و پیچیدگی های لفظی دوری نموده است؛ به همین جهت است که داستان سیاوش پس از سالیان دراز هنوز هم در نظر خوانندگان امروزی داستانی زیبا، جذّاب و تازه است.