شگردهای زبانی و محتوایی عرفان در شعر شهریار

عرفان از مباحث مهم و از اصولی است که نمود آن از شعر سنایی آغاز شد و شاعران دیگری نظیر مولوی، عطار و حافظ ادامه دهنده راه او شدند. این تفکر به مرور به شاعران معاصر راه یافت و آثار آنان را تحت تاثیر قرار داد. شهریار از این گونه شاعران است که عرفان در آثارش تجلی خاصی پیدا کرده است. از نظر شهریار شگردهایی برای وصول به عرفان و معرفت وجود دارد که با استفاده از آن ها می توان به ذات حق دست یافت. وی با استفاده از نمادهای معنوی و استفاده از مضامینی نظیر قضا و قدر، جبر و اختیار و بهره گیری از نمادهای مادی در کنار مسائلی نظیر شخصیت های عرفانی و نمادین در این حوزه، شگردهایی وصول به عرفان و معرفت را برای مخاطبان بازگو می کند؛ وی ضمن استفاده از مضامین قلندرانه که زیر مجموعه افکار عرفانی و شامل مبانی باده پرستی و نیکگویی از خرابات و رندان است، شگردهای زبانی وصول به حق را بیش تر برای مخاطبان به تصویر می کشد و با استفاده از مراحل سیر و سلوک و بهره بردن از مراحل کمال، گریزی بر مراحل هفتگانه وادی های عرفان در اندیشه عطار می زند که با این عمل، وصل به عرفان را با استفاده از هفتگانه وادیهای عرفان در اندیشه عطار می زند که با این عمل، وصول به عرفان را با استفاده از شواهد ابیات با کمک شگردهای زبانی محقق می سازد. این پژوهش با استفاده از روش توصیفی و کتابخانه ای انجام شده است که پژوهشگر ضمن شناسایی شگردهای رسیدن عرفان از نظر شهریار، آن ها را برای مخاطبان شرح و تفسیر نموده است.