زیبایی توام با نیکی در شعر سهراب سپهری

زیبایی و نیکی از نشانه های کمال و صفات خداوند است. این که زیبایی و نیکی در شعر سهراب چیست و مصادیق کدام است و توام بودن این مفاهیم همراه با مصادیق ضرورت تحقیق را نشان می دهد. زیبا دیدن و نیک اندیشی، آزار نرساندن، دیده وحدت بین داشتن، دلسوزی برای همنوع و ... از خصایص بارز و انسانی سپهری است که در شعرش متبلور شده است. سهراب برای رسیدن به آگاهی و معرفت به دنبال تجربه های شخصی و کشف رازها و حقیقت به طبیعت که همه خیر و برکت و بخشش است و او را به اصل وجود ذاتی مقدس رهنمون می کند نگاه ویژه ای دارد، اندیشه اش ساختن شهر آرمانی سرشار از صفات زیبایی و نیکی و اخلاقیات می شود و اسطوره را به دلیل این که به اصل آفرینشی که همه چیز خوب و پاک و زیبا است در شعرش بیان می کند. زیبایی شناسی و نیک اندیشی شیوه نگاه شاعر به جهان است و در عرفان او بدی زائیده ذهن است و نیکی عینیت دارد. این مقاله به روش کتابخانه ای انجام گرفته و اشعار و دیدگاه شاعر مورد بررسی و تفحص قرار گرفته و نگارنده زیبایی که ذات اصلی شعر سهراب سپهری است را با نیکی همراه با مصادیقی توام دیده که به بیان و شرح آن پرداخته شده.