مدیریت ریسک در اتوبوس رانی شهر شیراز و حومه در راستای بهبود ایمنی

بیان مساله و هدف: امروزه کاهش خسارت مالی و جانی، افزایش قابلیت اطمینان و ایمنی سیستم های حمل و نقل عمومی، مورد توجه بسیاری از مدیران و صاحبان صنایع قرار گرفته است، که یکی از مؤثرترین راهکارهای تشویق و علاقه مند سازی قشرهای مختلف جامعه به استفاده بیش تر از خدمات حمل و نقل عمومی، ارتقای سطح جذابیت برای شهروندان و استفاده کنندگان می باشد. در همین راستا رضایت مندی مسافران از کیفیت خدمات ارائه شده و ایمنی از معیارهای تعیین کننده موفقیت سیستم حمل و نقل عمومی می باشد، که در ایران بکارگیری دانش شناسایی و ارزیابی ریسک در مدیریت ایمنی حمل و نقل تاکنون تنها به شکل تئوری توسعه یافته است و رویه های نظام مند و علمی برای بکارگیری ان در سطح عملیاتی وجود ندارد، و متاسفانه در اتوبوس رانی شهر شیراز و حومه، خسارت های سنگین و به ظاهر ریز از جمله مسیر های طولانی، سوار نمودن مسافر بیش از ظرفیت وسیله نقلیه مورد توجه قرار نگرفته و هم چنین دیدگاه به مساله ایمنی بیش از پیش از هر چیزی به مسایل فنی توجه نموده و این امر باعث شده در صنعت حمل و نقل، ایمنی و ریسک جایگاه مشخصی نداشته باشد. روش تحقیق: در این پژوهش، ابتدا به شناسایی ریسک های موجود در اتوبوس رانی شهر شیراز و حومه با استفاده از مصاحبه و پرسش نامه پرداخته می شود و پس از ارزیابی ریسک به روش ویلیان فاین، رتبه بندی، جهت مواجه بهتر با ریسک ها صورت میگیرد و در پایان با استفاده از تحقیقات گذشته و نظریات کارشناسان پیشنهاداتی جهت کاهش و کنترل ریسک ارائه می گردد. نتایج نشان می دهد که مسافت زیاد مسیر حرکت در خارج از شهر، نبود امکانات ایمنی در اتوبوس ها و ایستادن مسافر در اتوبوس ها از مهم ترین ریسک های شناسایی شده بودند و انتظار می رود شناسایی و ارزیابی ریسک، منجر به افزایش قابلیت اطمینان و ایمنی در اتوبوس رانی در سیستم حمل و نقل عمومی کشور گردد.