آب نماد فرهنگ و عنصری پویا در معماری

معماری در ارتباط مستقیم با آب است به نحوی که حضور آن در زندگی روزمره را ملموس تر گرداند. توجه به آب در معماری به دلیل تقدس خاص آن، همواره عنصر اصلی در جاینمایی و شکل دهی به فضاها بوده است. شکل به عنوان یکی از مفاهیم آب که نزدیکترین عینیت به معنی معماری را داراست به صور مختلف در محیط تجلی می یابد. در دوران اسلامی نقش آب در معماری حالت کاربردی پیدا می کند. معماران این دوره آگاهانه سعی کرند تا بر طبیعت تسلط یافته و آن را به نظم درآورند. بعد از اسلام آب را درون معماری می آورند و در قالب شکل های هندسی در اکثر بناهای دوران اسلامی متجلی می شود و وحدت و مرکزیت پیدا می کنند. در بعضی آیات، آب جاری نشانه حیات وزندگی ابدی می باشد که هستی ازآن زاده می شود. بنابراین جاری بودن آب در دو مکان مسجد و باغ بهترین نمونه موردی در معماری اسلامی می باشد. هم چنین به تاثیرات مختلف آب به روان شناسی محیط است؛ روان شناسی محیط مطالعه پیچیده بین مردم و محیط است. علم روان شناسی محیط چارچوبی از نقطه نظرات تحقیقات و فرضیات را فراهم می آورد که می تواند به ما در درک بهتری از روابط متقابل انسان و محیط اطراف کمک می کند. با توجه به نوشتار و نمونه موضوع روش تحقیق مورد استفاده تحلیلی-توصیفی میباشد و از ابزار کتابخانه ای و اسناد و مطالعات پیوسته استفاده گردیده است. با توجه به یافته های نگارشی آب به دلیل تقدس فرهنگی در سرزمین ایران نشانی از آبادانی، متبرک بودن در میان افکار مردم مقدس بودن در میان فرهنگ عامه سرزمین و از همه مهم تر یک عنصر با ارز در دین مبین اسلام تبدیل گشته است که در معماری به عنوان مولفه اصلی معمار ایرانی استفاده گردیده و این روند باید امتداد یابد.