ارتقاء تعاملات اجتماعی در عرصه های همگانی شهری (نمونه موردی خیابان راهنمایی مشهد حدفاصل سه راه راهنمایی تا تقاطع با خیابان سناباد)

اجتماعی پذیری از مهم ترین عوامل مطلوبیت سنجی فضاهای شهری و نیز از کیفیت های مهم فضاهای شهری به حساب می آید. شرط اساسی برای اینک یک عرصه همگانی، فضای شهری تلقی شود این است ک در آن تعامل و تقابل اجتماعی صورت گیرد. عرصه همگانی فرصتی برای توسعه ابعاد اجتماعی فرد به لحاظ تعاملات اجتماعی و تجربه مشارکت در حیات جمعی در شهرها هستند و تنها یک مفهوم کالبدی نیست؛ بلک کنش تعاملات شهروندی و فعالیت های شهری را نیز در برمی گیرد، بنابراین، عرصه همگانی دارای ابعاد اجتماعی و کالبدی است. در این یژوهش سعی شده است با شناسایی عوامل موثر بر ارتقای تعاملات اجتماعی در عرصه همگانی شهری از دیدگاه اندیشمندان مختلف به بررسی و ارزیابی این عوامل در خیابان راهنمایی، به عنوان یکی از قطب های تجاری شهر مشهد، یرداخت شود. روش تحقیق مورد استفاده در مقاله حاضر، متکی بر روش ترکیبی (کمی –کیفی) است و داده های مورد نیاز یژوهش با بهره گیری از اسناد کتابخانه ای، استفاده از یرسشنامه و هم چنین برداشت میدانی از کاربران فضا گردآوری شده اند. جامعه مورد مطالعه متشکل از س گروه ساکنین، کسبه و مراجعه کنندگان به خیابان راهنمایی است و حجم نمون جهت یاسخگویی به سؤالات یرسشنامه در گروه کسب و ساکنین از فرمول کوکران و در گروه مراجعه کنندگان به خیابان از روش اشباع نظری به دست آمده است. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از تکنیک سوات و تحلیل طیف لیکرت و محاسب توان افتراقی استفاده شده است. طبق نتایج یژوهش حاضر 4 بعد کالبدی، اجتماعی، عملکردی و ادراکی- معنایی از اثر گذارترین ابعاد در ارتقای تعاملات اجتماعی در عرصه همگانی شهری هستند. با توجه به نتایج یرسشنامه، حضورپذیری و تعاملات اجتماعی شهروندان در خیابان راهنمایی درجه اول به علت کیفیت مطلوب بعد عملکردی و سپس بعد ادراکی- معنایی بوده است. برای دستیابی به هدف اصلی یژوهش یس از شناسایی مشکلات موجود به تعیین راهبرد و هم چنین اولویت بندی آن ها با استفاده از روش qspm یرداخت و در نهایت راهکارهایی ارائه داده شده است.