بومگردی، معماری منظر و برنامه ریزی شهری

دو مقوله مجزا در جهان، یکی رشد 2.75 تریلیون دلاری جهان در صنعت گردشگری و دیگری رشد محیط زیست گرایی که با سطح بالایی از مشارکت بین المللی در کنفرانس سال 1992 سازمان ملل متحد در زمینه محیط زیست و توسعه unced)) منعکس شد. بر گسترش توسعه پایدار و بوم گردی و تعریف جایگاه جدیدی برای معماری منظر و برنامه ریزی شهری تمرکز می کند. این دو مقوله با همپوشانی بسیار بالا، به مدت طولانی مبتلابه مسائلی از قبیل ارزش های متضاد، زیبایی شناسی، چگونگی برخورد صحیح با تفریح و اوقات فراغت هستند. بسیاری از برنامه ها و فعالیت های کنونی در حوزه طراحی و برنامه ریزی برای پروژه های صرفا گردشگری مناسب هستند اما دستورالعمل هایی که سبب توسعه و ارتقاء بوم گردی می شوند عبارت اند از: تحقیقات اولیه در خصوص ویژگی های جامعه شناختی و زیست محیطی، دخالت کارگزاران و جامعه محلی در فرآیند برنامه ریزی و به کار بستن حساسیت بیشتر در مسائل مربوط به انتخاب سایت، طراحی، مقیاس و نظارت. در پاسخ به چالش بومگردی، معماران منظر و برنامه ریزان شهری باید توانایی خود را برای کار با گروه های میان رشته ای تقویت کنند و مذاکرات سازنده ای در خصوص اصول اخلاقی مربوط به حفاظت و توسعه محیط زیست داشته باشند.