الگوی دمایی بهینه کاربری اراضی شهری در انطباق و سازگاری با گرمایش جهانی

گرمایش جهانی با افزایش میانگین دمای هوا منجر به مشکلات زیست محیطی در شهر ها شده است و تبعات گرمایش جهانی و افزایش درجه حرارت در محیط های شهری به دلیل ایجاد جزایر حرارتی بسیار بیش تر است چراکه آن ها شامل انبوهی از آهن و آسفالت و سطوح تیره هستند و ساختمان های متراکم عرصه را بر هر نوع فضای سبز تنگ کرده است. جهت انطباق و سازگاری با گرمایش جهانی، الگوی رفتار دمایی کاربری اراضی شهری می تواند در زمینه مدیریت و برنامه ریزی شهری کارآمد باشد. در این پژوهش، روند تغییرات دمای کاربری اراضی شهری در سناریو های مختلف کاربری مسکونی ، پارک و فضای سبز،.... در شهر تهران واکاوی شد تا الگوی بهینه میکرواقلیمی کاربری اراضی شهری ارائه گردد با توجه به سناریوهای مختلف در مدل خرد اقلیمی ارائه گردید. نتایج نشان می دهد که بین کاربری اراضی و دمای سطح ارتباط زیاد و معنی داری وجود دارد و هم چنین طی 3 دهه گذشته دمای سطح تهران دارای روند افزایشی بوده است کاربری مسکونی با 37 درصد از پهنه شهر تهران دمای 45.1 درجه را به خود اختصاص داده است که می تواند بیانگر تاثیر مستقیم کاربری ها برافزایش دمای سطح در کل شهر باشد و اگر راهکارهای میکرو اقلیمی در این پهنه مورد باز طراحی و اجرا گردد می تواند نقش زیادی در کاهش دمای سطح داشته باشد. کاربری صنعتی و کارگاهی و حمل ونقل و انبارداری با دمای 45.4 درجه سانتی گراد و 46.5 درجه سانتی گراد و 10 درصد پهنه شهری خود می تواند نقش بسزایی در افزایش دمای سطح داشته باشند. کاربری نظامی و خدمات شهری با 20 درصد پهنه شهر تهران و دمای حداکثری بالای 47 درجه سانتی گراد همانند دیگر کاربری های ذکر شده پتانسیل خیلی زیادی در افزایش دمای سطح از خود نشان می دهند.