تحلیل مبانی جهل به قانون در فقه و مصادیق جهل در احکام فقهی

تحلیل مبانی جهل به قانون در فقه و مصادیق جهل در احکام فقهی

جهل در ادیان و مذاهب مختلف مذموم است؛ در اسلام از آن به عنوان بدترین فقر نام برده شده است و حتی در کتب مقدس و متون مسیحی آمده است شما مردم به خاطر جهل نابود شده اید. جهل نتیجه غرور، منشأ گناه و ریشه هر شری است که زندگی فرد و ملت را مسموم می کند. واژه جهل در لغت نامه فارسی در معنای لغوی عبارتند از: نادان بودن و ندانستن  می باشد. همین واژه در زبان عربی به عنوان نقیص العلم به معنای تقریباً مترادف معنای فارسی آن تلقی می گردد. در مقابل در لاتین از این معنا با واژهignorare  تعبیر می گردد؛ ریشه یابی این واژه حاکی از آن است که به معنای «ندانستن» و «توجه نکردن» بوده که ترکیبی از پسوند منفی مأخوذ از ستاک «gno» و منشاء غایی narrate به معنای know بوده که از این لغت لاتینی، واژه ignore به معنای نادیده گرفتن – توجه نکردن – اعتنا نکردن گرفته شده و معادل هایی هم چون ignorance ، nescience ، unawareness در زبان انگلیسی برای آن یاد گردیده است. وژه جهل در اصطلاح حقوقی: وضعیت ذهنی شخص { اعم از قاضی، متهم و غیره ... } نسبت به موضوعات بیرونی یا عناصر مندرج در قانون است. واژه جهل در اصطلاح فقهی: نیز به همان معنای لغوی آمده است و به ندانستن حکم شرعی معنا شده است. نهایتاً از آنجایی که در خصوص این موضوع تاکنون مقاله و اثر علمی خاصی یافت نشد در این مقاله قصد داریم مبانی جهل به قانون در فقه و مصادیق جهل در احکام فقهی را مورد مداقه و بررسی قرار دهیم.