هوش مصنوعی،« راه رسیدن به حق دسترسی عادلانه»

هوش مصنوعی،« راه رسیدن به حق دسترسی عادلانه»

یکی از الزامات » حقوق شهروندی»، مصرح در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، و در اسناد حقوق بشر «حق دسترسی عادلانه به دادرسی» برای همه شهروندان است بطوریکه شهروندان و مقیمین یک کشور (مهاجرین، گردشگران) و حتی اشخاص خارج از کشور، که دعوی یا شکوائیه ای دارند، بتوانند به راحتی برای احقاق حق خود، به انواع محاکم اداری یا قضائی دسترسی داشته باشند. در زمان های گذشته، نیازمند آن بود که «مجتمع های قضائی» در نزدیک ترین مکان به مردم تاسیس شود و دادگاه ها ازنظر فیزیکی، در دسترس عامه مردم باشند، با ظهور «اینترنت» و خصوصا پدیده «موبایل» مفهوم جدیدی در حق دسترسی مطرح شده، که عبارت است از دادگاه همراه»، همچنان که از «دولت همراه » به جای دولت الکترونیک  سخن گفته می شود و «بانکداری همراه» امروزه تبیین شده و عملیاتی گردیده است.

در«حق دسترسی عادلانه نکات فراوانی است که تعدادی از آن ها با «هوش مصنوعی»، قابل انجام است از جمله «بی طرفی قاضی» و «کاهش هزینه ها» و «کاهش زمان دادرسی» چنانچه با بهره وری از این تکنولوژی اقدام شود، بخش وسیعی از مشکلات مردم، به سرعت حل خواهد شد و هر شخصی در هر کجا، خواسته ای را داشت، بلافاصله می تواند طرح «دادخواست» نموده و در عادلانه ترین وجه، و کوتاه ترین زمان، منجر به صدور حکم شود. توجه به این نکته ضروری است که ضمن استقبال از تکنولوژی های به روز، لازم است با دقت، و مرحله به مرحله وارد شد و در این زمینه، از دادرسی پرونده های آسان، کوچک، کم هزینه و بدون پیچیدگی، اقدام کرد و سپس آن را طی سال های مختلف، به بقیه موارد گسترش داد. طبعا بخشی از پرونده ها، حداقل در شرایط کنونی، فقط، هوش انسانی می تواند آن را حل و فصل کند، اما هم تکنولوژی هوش مصنوعی پیش خواهد رفت و هم دانش بهره وری قضات، بیشتر خواهد شد و با تلفیق «قاضی، هوش مصنوعی» با سرعت و دقت، پرونده های پیچیده حل می شود.