خلاقیت معماری در سنت و مدرنیته

خلاقیت معماری در سنت و مدرنیته

خلاقیت واژه ای است مبهم که ارائه تعریف دقیق از آن دشوار است. همانند هزاران واژه مهم دیگر که با ارائه تعریف فقط آنها را در یک چهارچوب سلیقه ای محدود می کنیم. اما بطور کل می توان گفت: خلاقیت یک فرایند ذهنی است، مرکب از قدرت ابتکار و انعطاف پذیری که هدف آن تولید یک محصول ارزشمند، کاربردی و نوآورانه است. همه آثار پر ارزش اصیل و ماندنی فرهنگ بشری که زندگی انسان را معنا بخشیده، ریشه در خلاقیت داشته است و این همه را تاریخ علم و هنر به روشنی نشان می دهد. خلاقیت و نوآوری نه تنها در معماری بلکه در تمامی هنرها محصولی است که دست خوش دگرگونی در گذر زمان است. روح زمانی که در عصر حاضر و دوران معاصر ما و در دنیای شرقی ما هنر و تفکر نو و پیش رو را می زداید و می پروراند، حاصل برخورد ناگزیر جامعه سنتی و روزگار مدرن است.

در این عصر است که محصول هنری در نبود یکی از دو طرف خلق نمی شود و هنر عقیم می ماند. شناخت بارزه های اصلی تمدن هر ملت برای مردمش، در حقیقت یک نوع خودشناسی و آگاهی از ریشه های هستی و موجودیت هر فرد و شناسنامه ملی آن قوم است. ناگفته پیداست این امر برای ما ایرانیان که وارث فرهنگی بسیار غنی و سرشار بوده ایم بایسته و ضروری است. الگوهای تکامل یافته گذشتگان به عنوان اصول و عناصر اصلی معماری توسط معماران مورد استفاده قرار می گرفته و هر معمار با بهره مندی از دانش و خلاقیت خدادادی و امکانات، محدودیت و نیازهای زمانی می توانست از آنها استفاده نماید. پژوهش حاضر سعی دارد تا با بررسی خلاقیت و شکل گیری آن در معماری و بررسی مفهوم نوآوری در معماری سنتی و قیاس آن با مفهوم نوآوری در معماری مدرن راهکاری در زمینه گذار از این مرز ظریف و شکننده بین سنت و مدرنیته ارائه نماید .