بررسی رابطه بین اسباب بازی های حرکتی با هماهنگی اندام فوقانی کودکان 7 - 10 سال

بررسی رابطه بین اسباب بازی های حرکتی با هماهنگی اندام فوقانی کودکان 7 - 10 سال

رشد حرکتی کودک فرآیند پیچیده ای است که نتیجه ی تعامل بین ژنتیک، وراژنتیک و محیط است. فرآیند رشد کودکان در سال های اولیه زندگی تحت تأثیرعوامل مختلفی قرار می گیرد. یکی از این عوامل ویژگی های ساختاری فضای فعالیت کودک است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه ی بین اسباب بازی های حرکتی با هماهنگی اندام فوقانی کودکان کودکان 7 تا 10 سال بود. جامعه آماری تحقیق کودکان دوره ی ابتدایی شهر تبریز بود که از میان آن ها 10 نفر به صورت نمونه گیری تصادفی خوشه ای به عنوان نمونه ی تحقیق انتخاب شدند. برای سنجش اسباب بازی های حرکتی از پرسشنامه ی فراهم سازهای رشد حرکتی درشت agmdq-1  و برای سنجش هماهنگی اندام فوقانی کودکان از آزمون تبحر حرکتی برونینکس-اوزرتسکی استفاده شد. نتایج نشان داد که بین عامل اسباب بازی های حرکتی ظریف و هماهنگی اندام فوقانی کودکان (p=0.008)همبستگی مثبتی وجود دارد همچنین نتایج تحلیل واریانس رگرسیون معنی دار بودن مدل مورد نظر را تأیید کرد (p=0.01 , f _(4,76)=3.45)و عامل اسباب بازی های حرکتی ظریف با قدرت بتای 35 درصد توانست هماهنگی اندام فوقانی را پیش بینی کند. به همین دلیل مطالعه ی فراهم سازهای محیطی امری لازم برای بهبود ابعادمختلف رشدی در کودکان می باشد.