نقش مراکز آموزش عالی در تولید علم و دانش

نقش مراکز آموزش عالی در تولید علم و دانش

یکی از ویژگی های عصر حاضر که آن را از سایر اعصار و قرون پیش از خود متمایز می کند، موضوع علم و دانش است. علم و دانش از جمله مفاهیم و موضوعاتی است که جوامع بشری از ابتدا با آن آشنا بوده اند و همواره به عنوان مؤلفه ای مؤثر بر زندگی بشر شناخته شده اند. همواره بخش مهمی از دستورات و مباحث ادیان، ایدئولوژی ها، فرهنگ ها و فعالیت ها، متوجه علم و دانش بوده است. در واقع، امروزه علم یکی از مهم ترین مؤلفه های قدرت یک کشور در سطح بین المللی محسوب می گردد و سبب می شود آن کشور بتواند نقش مهم تری را در تحولات جامعه جهانی داشته و تأثیر بیشتری بر سایر کشورها بگذارد و بدین ترتیب با شتاب و سهولت بیشتری به مقاصد و اهداف خود برسد (علامی، 1387). 

هر گاه در علم بشری تحولی روی داده و در اندیشه علمی، رشد چشم گیری حاصل شده، روش های علمی نیز دچار تحول شده اند؛ چه آنکه علم هویت جمعی و حلقه های به هم پیوسته یک زنجیر هستند.از طرفی، توجه به محتوای علم بدون در نظر گرفتن زمینه روشمند آن، تولید علم را با مشکل روبه رو می سازد؛ از این رو، محتوای علم باید به دنبال روش ها ایجاد شود. بر این اساس، چهار عنصر اساسی جهان بینی ها، مذهب، فرهنگ و آزاداندیشی، به منزله ایجاد چهارچوبی است که گزاره های علمی را در خود جای می دهد و این، رمز موفقیت علمی و تولید علم در مراکز آموزش عالی و دانشگاهی محسوب می شود. (ابراهیمی، 1384: 28). این پژوهش از روش کتابخانه ای استفاده گردیده است که براساس نتایج بدست آمده نقش مراکز آموزش عالی در تولید علم و دانش تبیین و مورد بررسی قرار گرفت.