استعاره عکاسانه در آثار پست مدرن

بخش مهمی از ارتباط کلامی ما را استعاره تشکیل­می­دهد. در سنت مطالعات ادبی، استعاره به مثابـه عـالی­تـرین نوع تشبیه در شرایطی شکل­می­گیرد که از میان ارکان تشبیه تنها مشبه به­کاررود. از منظر زبان­شناسی در چنین شرایطی با دو محور جانشینی و همنشینی سروکار داریم؛ بـدین معنی که به دلیل تشابه معنایی نشانه­ای از محور جانشینی بـه جـای نشـانه دیگـری انتخاب می­شود و بر محور همنشینی قرارمی­گیرد. در این پژوهش به دلیل همنشین شدن عکس با متن ادبی به ادامه مطلب پرداخته تا رابطه استعاره و عکاسی بهتر درک شود.  زیرا بهتر است گاهی عکس‌ها را استعاره­هایی بدانیم که نیاز به رمز‌گشایی دارند. در دوران معاصر که وامدار دوران پست­مدرن است، هنر عکاسی و ادبیات و استعاره بیشتر از گذشته با یکدیگر تداخل معنایی پیدا کرده اند. زیرا پست‌‌ مدرنیست‌ها انواع چیز‌ها را به چشم متون می‌نگرند و بر این نکته تأکیددارند که همۀ متون به صورت نقادانه قرائت­ شوند.

عکاســی نیز همواره بخش تفکیک­ناپذیر هنر پست­مدرن بوده است و در شــکل‌گیری نظریه‌های پست­ مدرنی نقش اساسی داشــته اســت. در ادامه پژوهش مروری بر آثار چند هنرمند غیرایرانی همچون جنی هولرز و دیوید لوینتال انداخته شده است. سپس به تحلیل و بررسی چند نمونه موردی از آثار عکاسان ایرانی که از هنرمندان غیرایرانی الهام گرفته­اند، پرداخته شده است. روش درنظر گرفته شده برای این پژوهش با توجه به قرارگیری آن در حوزۀ علوم انسانی کیفی و توصیفی است و نوع گردآوری منابع آن به صورت کتابخانه­ای(کتاب، پایان­نامه، مقاله وغیره) می­باشد.