تعیین جایگاه دوسوتوانی سازمانی در نوآوری راهبردی

تعیین جایگاه دوسوتوانی سازمانی در نوآوری راهبردی

هر علت اصلی عدم پیاده سازی راهبردها در سازمان ها، شرایط متغیر و وجود عدم قطعیت در بازارها است. از جمله راهکارهایی که در سال های اخیر جهت رفع مشکل فوق مورد بحث قرار گرفته است ، دوسوتوانی سازمانی است که به توانایی استفاده ی ماهرانه از دو قابلیت کلیدی سازمانی ، که به آن ها اکتشاف و بهره برداری گفته می شود ، می پردازد . از آنجایی که هدف از ایجاد تغییر راهبردی ( و نوآوری راهبردی به عنوان نوعی تغییر راهبردی ) در سازمان، هم راستا کردن مدل کسب و کار و سیستم سازمانی جهت اجرای هر چه بهتر راهبردهای سازمان است، بررسی جایگاه دوسوتوانی سازمانی در نوآوری راهبردی امری مهم تلقی می شود .

امروزه بسیاری از معضلات سازمان ها به عدم وجود نوآوری در تمام سطوح سازمانی مربوط بوده و عدم وجود نوآوری راهبردی در سطح کلان سازمان ها نیز از جمله مهمترین مشکلات سازمان ها محسوب می شود . مطابق با پژوهش های انجام گرفته در ادبیات سازمان ، بسیاری از سازمان های سنتی و سلسله مراتبی بیشتر منابع خود را صرف بهره برداری از منابع در دسترس خود می کنند در حالی که بسیاری از سازمان های نوپا منابع خود را به امر اکتشاف اختصاص می دهند . در این مقاله با بررسی ابعاد مختلف نوآوری راهبردی و دوسوتوانی سازمانی ، به دنبال یافتن رابطه ی این دو پارادایم هستیم و تلاش می کنیم تا با بسط مفاهیم مرتبط با هر دو موضوع، راه را برای انجام پژهش های گسترده تر در این حوزه هموار کنیم . روش مورد استفاده از نوع مروری - توصیفی است و بدین منظور تعدادی از پژوهش های انجام شده در هر دو زمینه مورد مطالعه قرار گرفته اند و تلاش گردیده تا جایگاه دوسوتوانی سازمانی در نوآوری راهبردی تعیین شود.