مطالعه تطبیقی ایده ساختارشکنی در آثار طراحی لباس یاماموتو و مارجلا

مطالعه تطبیقی ایده ساختارشکنی در آثار طراحی لباس یاماموتو و مارجلا

در میان سبک‌های مختلف هنری، طراحانِ ایده ساختارشکنی با تاکید بر روش‌های مفهومی و تغییر شکل‌یافته متاثر از مکتب فلسفی و پست‌مدرن ژاک دریدا فیلسوف ومنتقد ادبی دهه 1960، با تحلیلی انتقادی نسبت به نگرش‌های قطعیت‌گرای مدرنیسم و اصول زیبایی‌شناسی دست به اجرای آثار هنری خود زدند. در دنیای مُد نیز طراحانِ ساختارشکن در مجموعه‌ آثارشان با برش‌ها و ترکیب‌بندی‌های نامتقارن در انواع پارچه‌ها، به‌کارگیری مواد نامتجانس و تغییر کاربردی و ماهیتی اشیا به فرم لباس، یا اجراهای مفهومی مُد، اصول رایج در طراحی لباس را به چالش ‌کشانده‌اند.‌

ساختارشکنی ابتدا در دهه 1980 توسط طراحان مُد آوانگارد ژاپنی از جمله یوجی یاماموتو در پاریس دنیای غرب را به چالش کشاند و در انتهای این دهه الهام‌بخش طراح مطرح ساختارشکن دهه 1990 یعنی مارتین مارجلا شد. مهم‌ترین پرسش این پژوهش آن است که تفاوت‌های میان شاخصه‌های طراحی لباس یاماموتو و مارجلا چیست؟ در پاسخ، این مقاله به‌ شیوه مطالعه کتابخانه‌ای و ماهیت توصیفی تحلیلی، و روش‌های نمونه‌گیری آثار به‌شکل احتمالی و طبقه‌بندی‌شده انجام گرفته است.

بدین‌ترتیب، شش اثر از هر طراح با تکنیک‌های ساختارشکنی مورد نظر دو به دو طبقه‌بندی شده و شباهت‌ها و تفاوت‌های میان آن‌ها به‌شکل جداولی اجرا شده است. در نتیجه مقایسه آثار منتخب این دو طراح مُد مشخص شد ویژگی‌های آثار یاماموتو اغلب به‌شکل‌های لایه‌لایه، سایز آزاد، فرم‌های حجمی، ارجاع تاریخی در مُد احیایی و کارکردگرایی دیده می‌شود. درحالی‌که، در آثار مارجلا فرم‌های راسته یا تن‌خور، بریکلاژ، بازیافت و کمتر کاربردی بودن رویت می‌شود.