بررسی رابطه بین دلبستگی به خدا، دلبستگی به بزرگسالان و تاب آوری با خودشفقت ورزی و ذهن آگاهی در دانشجویان دانشگاه تهران در سال 1395

بررسی رابطه بین دلبستگی به خدا، دلبستگی به بزرگسالان و تاب‌آوری با خودشفقت‌ورزی و ذهن‌آگاهی در دانشجویان دانشگاه تهران در سال 1395

سابقه و هدف: درباره ارتباط تنگاتنگ بهداشت روانی و تاب‌آوری اتفاق‌نظر بالایی وجود دارد. هدف اصلی مطالعه حاضر بررسی رابطه بین دلبستگی به خدا، دلبستگی به بزرگسالان و تاب‌آوری با خودشفقت‌ورزی و ذهن‌آگاهی در دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه تهران بود.

روش کار: طرح پژوهش حاضر از نوع همبستگی و جامعه آماری آن شامل کلیه دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه تهران در نیم‌سال اول تحصیلی 96-95 بود که از میان آنان 200 نفر از دانشجویان دانشکده روان‌شناسی و علوم تربیتی به روش نمونه‌گیری دردسترس انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از مقیاس‌های دلبستگی به خدا، دلبستگی به بزرگسالان، تاب‌آوری، خودشفقت‌ورزی و ذهن‌آگاهی؛ و برای تحلیل داده‌ها از آزمون‌های آماری همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر استفاده شد. در این پژوهش همه موارد اخلاقی رعایت شده است و مولفان مقاله هیچ‌گونه تضاد منافعی گزارش نکرده‌اند.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که بین دلبستگی ایمن به خدا با تاب‌آوری، ذهن‌آگاهی و خودشفقت‌ورزی رابطه مثبت و معنادار؛ ولی بین دلبستگی اجتنابی با تاب‌آوری، ذهن‌آگاهی و خودشفقت‌ورزی رابطه منفی وجود داشت؛ همچنین دلبستگی به بزرگسالان با تاب‌آوری رابطه مثبت و معنادار داشت؛ اما بین دلبستگی اضطرابی به بزرگسالان با ذهن‌آگاهی و تاب‌آوری رابطه معناداری به ‌دست نیامد. همچنین بر پایه نتایج به‌دست‌آمده، تاب‌آوری و دلبستگی ایمن به خدا توانستند به‌طور مثبت ذهن‌آگاهی را پیش‌بینی کنند.

نتیجه‌گیری: افرادی که دلبستگی‌شان به خدا ایمن بود، برای خود ارزش قائل می‌شدند و می‌دانستند که خداوند آنان را دوست دارد و کمک‌کننده و جواب‌دهنده به خواست‌ها و دعاهای آنان است؛ برعکس افراد با دلبستگی اجتنابی، خدا را دور از دسترس می‌دانستند و از او دوری می‌کردند.