ناسازگاری روش شناختی و تئوریک با موضوع در « روایت پژوهی داستان های عامیانه ایرانی »

ناسازگاری روش‌شناختی و تئوریک با موضوع در « روایت‌پژوهی داستان‌های عامیانه ایرانی »

پژوهش در حوزه داستان ­های عامیانه فارسی با تاسیس گرایش ادبیات عامه در دانشگاه ­های کشور، روندی فزاینده پیدا کرده ­است. در این میان، بهره ­گیری از نظریه­ های ادبی در بازخوانی و نقد و تحلیل آثار شفاهی یا مکتوب ادب عامه در ایران، از رویکردهای تازه و نوآورانه است. کتاب روایت‌پژوهی داستان ­های عامیانه ایرانی نوشته مریم شریف­ نسب را می ­توان یکی از این پژوهش ­های نوبنیاد به­ شمار آورد که کوشیده با تلفیق رویکردهای روایت­ شناختی ساختاری به ­ویژه آرای نظری پراپ، چتمن، لینت­ولت و ژرار ژنت با روش­ های سنتی نقد داستان، یعنی بررسی عناصر داستان، طرحی نو دراندازد.

جستار حاضر با توجه به ضرورت نگاه منتقدانه به پژوهش ­های دانشگاهی تلاش کرده‌است به شیوه نقد محتوایی، ناسازگاری و ناهمگونی نظریه و روش مورد پسند نویسنده را با موضوع کتاب مزبور بازگو کند. از نتایج تحقیق برمی ­آید با وجود تلاش نویسنده برای بازخوانی قصه­ های عامیانه فارسی از منظر نظریه ­های روایت­ شناسی ساختارگرا و ارائه ساختار روایی جامع از حکایات عامیانه فارسی، برجستگی خطاهای محتوایی و خطای نظری و روش ­شناختی، دستاورد تحقیق را به چالش ­کشانده ­است.