نقش مالکیت دولتی بر رابطه بین فرهنگ کنفوسیوس گرایی (مدیران) و سرمایه گذاری بیش از حد

نقش مالکیت دولتی بر رابطه بین فرهنگ کنفوسیوس‌گرایی (مدیران) و سرمایه‌گذاری بیش از حد

سرمایه‌گذاری نقش مهم و کلیدی در رشد و توسعه اقتصادی ایفا می‌نماید. یکی از مولفه‌های اساسی که بر موضوع سرمایه‌گذاری تأثیر انکارناپذیر دارد، پدیده فرهنگ کنفوسیوس‌گرایی است. به استناد پژوهش جِبران و همکاران (2019)، یکی از عواملی که می‌تواند ناکارایی سرمایه‌گذاری شرکت‌ها را تحت تأثیر قرار دهد، فرهنگ کُنفُوسیوس‌گرایی (مدیران) است که تاکنون در ادبیات پژوهشی مالی و حسابداری، به این موضوع توجّه نشده است.

فرهنگ کُنفُوسیوس‌گرایی به عنوان یک نهاد غیررسمی، مشکلات نمایندگی را کاهش و رفتارهای بیش از حدّ مدیریّتی را مهار می‌کند. همچنین، مالکیّت دولتی به عنوان حاکمیّت شرکتی می‌تواند ارتباط فرهنگ کُنفُوسیوس‌گرایی و سرمایه‌گذاری بیش از حدّ را تضعیف نماید. بنابراین، هدف این پژوهش بررسی ارتباط بین فرهنگ کُنفُوسیوس‌گرایی (مدیران) و سرمایه‌گذاری بیش از حدّ با تأکید بر مالکیّت دولتی می‌باشد.

روش پژوهش از نوع توصیفی- همبستگی است و تحلیل آزمون فرضیّه‌های پژوهش با استفاده از روش رگرسیون لاجیت انجام شده است. پژوهش حاضر از حیث هدف کاربردی است. تعداد نمونه آماری پژوهش 132 شرکت بورسی در بازه زمانی 1389 تا 1398 که با استفاده از روش نمونه‌گیری حذفی سیستماتیک انتخاب گردیده است. برای اندازه‌گیری فرهنگ کُنفُوسیوس‌گرایی از معیار موقعیّت جغرافیایی از مدل دو (2015) استفاده شده است.

نتایج پژوهش نشان می‌دهد بین فرهنگ کُنفُوسیوس‌گرایی و سرمایه-گذاری بیش از حدّ ارتباط مثبت و معنادار وجود دارد و مالکیّت دولتی موجب تشدید ارتباط بین فرهنگ کُنفُوسیوس‌گرایی و سرمایه‌گذاری بیش از حدّ می‌شود. با بالاتر رفتن پدیده فرهنگ کُنفُوسیوس‌گرایی، رفتار سرمایه‌گذاری شرکت‌ها به سمت غیربهینه سوق پیدا می‌کند؛ یعنی هر چقدر شرکت‌ها از لحاظ موقعیّت جغرافیایی به مراکز فرهنگی نزدیکتر باشند، مدیران شرکت‌های ایرانی به درستی نمی‌توانند فرصت‌های سرمایه‌گذاری با ارزش (طرح‌های دارای ارزش فعلی خالص مثبت) در بازار را تشخیص دهند و به نحو مناسب سرمایه‌گذاری نمایند که این امر با دخالت دولت، بیشتر چالش‌برانگیز می‌شود و در نتیجه پیامدهای آن به متضرّر شدن سرمایه‌گذاران و اتلاف منابع اجتماعی می‌انجامد.