اثربخشی برنامه روان آموزشگری مبتنی بر روی آورد سیستمی- رفتاری گاتمن بر دل زدگی زناشویی و باورهای ارتباطی غیرمنطقی زنان متأهل با نگرش به خیانت زناشویی

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی برنامه روان آموزشگری مبتنی بر روی آورد سیستمی-رفتاری گاتمن بر بهبود دل ‌زدگی زناشویی و باورهای ارتباطی غیرمنطقی زنان متأهل با نگرش به خیانت زناشویی بود. ایﻦ پژوهش از ﻧﻮع نیمه آزمایشی و با طرح پیش ‌آزمون-ﭘﺲ آزﻣﻮن با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل زنان مراجعه‌ کننده به مرکز خدمات روانشناسی و مشاوره مهرآیین شهر تهران در سال 1397 بودند. 30 نفر زن به ‌عنوان نمونه انتخاب شدند و به‌ صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم‌ شدند. گروه آزمایش به مدت هفت نشست 120 دقیقه ‏ای برنامه روان آموزشگری مبتنی بر روی آورد سیستمی-رفتاری گاتمن را آموزش دیدند. سپس از آن‌ها پس ‌آزمون گرفته شد. برای جمع ‌آوری داده‌ ها از پرسشنامه‏ های دل ‌زدگی زناشویی پاینز (2003)، پرسشنامه باورهای ارتباطی غیرمنطقی آیدلسون و اپستاین (1982) و پرسشنامه نگرش به خیانت زناشویی واتلی (2008) استفاده شد. برای تجزیه‌ و تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس چند متغیره در سطح معنی ‌داری کمتر از 05.0 و نرم ‌افزار spss  نسخه 24 صورت گرفت. بررسی‏ های آماری نشان داد که دل ‌زدگی زناشویی و باورهای ارتباطی غیرمنطقی پس از برنامه روان آموزشگری مبتنی بر روی آورد سیستمی-رفتاری گاتمن در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل به ‌طور معنی ‌داری کاهش‌ یافته است.(p<0.05)  بر اساس یافته‌‌های این پژوهش برنامه روان آموزشگری مبتنی بر روی آورد سیستمی-رفتاری گاتمن می‏تواند شیوه مناسبی برای کاهش دل‌زدگی زناشویی و باورهای ارتباطی غیرمنطقی زنان متأهل با نگرش به خیانت زناشویی باشد.