اثربخشی طرحواره درمانی بر اضطراب مرگ در بیماران سرطانی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی طرحواره درمانی گروهی بر کاهش اضطراب مرگ در بیماران سرطان در سال 1397 بود. جامعه آماری در پژوهش حاضر، عبارت است از کلیه ی مراجعه کنندگان به بیمارستان کوثر کرج که به بیماری سرطان مبتلا می باشند. برای تخمین تعداد نمونه هر گروه از فرمول کوهن استفاده شد. طبق محاسبه فرمول کوهن حجم نمونه برای هر گروه 15 نفر محاسبه شد. که مجموع کل حجم نمونه دو گروه 30 نفر (15 نفر کنترل) و (15 نفر آزمایش) اعلام شد. با توجه به آزمایشی بودن طرح فوق، پس از جایگزینی شرکت کنندگان در دو گروه آزمایش و کنترل، گروه آزمایش 10 جلسه 80 دقیقه‌ای تحت درمان طرحواره درمانی گروهی قرار گرفتند در حالیکه گروه کنترل این آموزش را دریافت نکرد. ابزار پژوهش پرسشنامه استاندارد اضطراب مرگ تمپلر (1970) بود. نتایج پژوهش نشان داد که در میانگین نمرات اضطراب مرگ گروه آزمایش پس از اجرای مداخله، در پس آزمون تفاوت ایجاد شده است. براساس یافته های پژوهش در متغیر بین گروهی سطح معنادرای 001.0 می باشد و این مقدار کوچکتر از سطح معناداری ملاک یعنی(p≤0.05)  است و نیز از آنجا که مقدار f به دست آمده 147.4 بیشتر از مقدار جدول با درجه آزادی (15و1) می باشد. بنابراین فرضیه پژوهش مبتنی بر اثربخشی طرحواره درمانی گروهی بر کاهش اضطراب مرگ را تایید می کند.