بررسـی لعابینه سفـال های دوره سلجـوقی) از سده پنجم تا هفـتم هجری قمری)

در زمان سلجوقـیان در تـمام هـنرهـا، صنایع و عـلوم جهـش چشمگـیری پـدید آمد. انواع متنوعى از سفالینه‌‌ها کمى پس از روى کار آمدن سلجوقیان در ایران ظاهر شد. مراکز عمده سفال در ایران، شهر رى و کاشان بود. ویژگى این سفالینه‌‌ ها استفاده از خمیر سفید بود. در این دوره تمام روشهـای فـنی شناخته شده به کار برده می ‌شد. علاوه بر تکنیک ‌های ساخت بدنه، روش‌های متنوع و جدید لعاب ‌سازی نیز رواج یافت. لعاب‌ هایی چون: قلیایی، نقاشی زیر لعابی و رو لعابی، مینایی، زراندود و زرین فام. چـنین بنظر می آید که در آن دوره نقاشان و طراحان، استاد سفال‌ساز را در امر ساخت سفال یاری می‌کردند. کوشش مستمر سفال ‌سازان ایرانی برای اینکه بـتوانـند با چـینی ‌هـا و لعـاب ‌های ساخت کشور چین برابری کـنـند موجب بوجود آمدن دو شیوه جدید در ایران گـردید، اولین اختراع ترکیب خمیر نرم با آمیخته زیادی از دُر کوهـی و دیگری کشف مجدد لعـاب قلیایی بود، که برای آخرین بار در مصر باستان بکار می رفت. در اواسط قرن ششم لعاب‌ کارى رنگى بوجود آمد که معمولاً به‌رنگ فیروزه‌اى یا آبى تیره بود. سفالینه ‌هاى زرین ‌فام نیز در خلال قرن ششم رواج یافت. نمونه ‌هاى نخستین آن، ریشه در مصر و بین‌ النهرین داشت و در ایران از پیشرفت و تحول کافى برخوردار شد.