جایگاه معماری پایدار در زیبایی شناسی معماری

منتقدین معماری پایدار بر این باورند که معماری سبز فاقد زیبایی بصری است، زیرا معماران این سبک فقط با در نظر داشتن تعدادی معدودی از المان‌ها اثر معماری خود را خلق می ‌کنند که هیچ اثر زیبایی در آن نیست و فقط جنبه‌ های مصرف انرژی در ساختمان پایین آورده می ‌شود. اما نمونه ‌های اجرایی این سبک معماری نشان می‌دهد که معماری پایدار در کنار پایین آوردن مصرف انرژی و همچنین سازگاری با محیط اطراف خود می ‌تواند بسیار زیبا هم باشد. در این مقاله ابتدا با ایجاد نظمی منطقی تعریفی از مفهوم زیباشناسی با استناد به گفته‌های محققان و اندیشمندان حوزه ‌های مختلف تبیین گردیده است. پس‌ازآن به ارائه تعریفی از معماری پایدار پرداخته و درنتیجه با استفاده از ویژگی ‌های مهم استخراج شده از مفهوم زیبایی ‌شناسی با توجه به تعریف معماری پایدار، می‌توان جایگاه معماری پایدار را در زیبایی‌شناسی معماری یافت. در نهایت می‌توان این‌گونه گفت که امروزه با توجه به آلودگی ‌های گوناگون زیستی در زمین و محدودیت در منابع نوسازی و بازسازی ساختمان‌ ها به‌صورت پایدار به نظر می‌رسد نه یک تفنن بلکه یک ضرورت است که هم معماران و طراحان و هم مالکین بنا باید به آن توجه و اهتمام ویژه داشته و به سمت آن حرکت نمایند اما در کنار آن بایستی به مسائل زیبایی ‌شناسی برای دلپذیر بودن آن‌ها از لحاظ بصری تأکید کرد، زیرا باید در کنار توجه به‌ صرفه‌ جویی در مصرف انرژی به زیبا بودن معماری آن‌ ها هم توجه داشت.