بررسی سختی پیچشی اعضاء بتن مسلح پس از ترک خوردگی

سختی پیچشی مقاطع بتن مسلح قبل از ترک خوردگی، با دقت معقولی توسط ست- و نانت بکمک تئوری ارتجاعی محاسبه شده است. اما علیرغم اینکه تحقیقاتی در زمینه پیچش یا ترکیبی از پیچش، خمش و برش صورت گرفته است. لیکن دانش ما از سختی پیچشی پس از ترک خوردگی چندان زیاد نیست و نیاز به چنین دانشی با این واقعیت که اعضاء پیچشی غالباً تحت بارهای خدمت ترک می خورند و اینکه آئین نامه های طراحی سازه های بتنی درباره سختی پیچشی اعضاء ترک خورده ساکت مانده اند، نمود بیشتری پیدا می کند. علاوه بر این، سختی پیچشی پس از ترک خوردگی فقط کسر کوچکی از مقدار آن پیش از ترک خوردن است (تقریباً 10 درصد) در یک سازه نامعین پایدار، چنین کاهش موثری در سختی پیچشی پس از ترک خوردگی، بطور جدی بر توزیع لنگرها تاثیر خواهد گذاشت.

در حالت پیچش یک عضو بتن مسلح، مشکل اساسی یافتن ضخامت ناحیه جریان برش یا (td) است که مشابه عمق ناحیه فشاری یا (c) در حالت خمش می باشد. تئوری کلاسیک rausch مقاومت پیچشی اعضاء بتن مسلح را به نحو غیر قابل قبولی بیشتر از مقدار واقعی آن محاسبه می کند. خطای موجود در این تئوری ناشی از خطا در تعیین موقعیت ناحیه جریان برش است که مستقیماً به ضخامت این ناحیه یعنی td بستگی دارد. در این پایان نامه روش ساده ای جهت محاسبه ضخامت ناحیه جریان برش (td) ارائه می گردد. این روش بر اساس تئوری مدل خرپایی و در نظر گرفتن معادلات تعادل و شرایط سازگاری، استوار است.