بررسی امکان تقویت لرزه ای سازه های فولادی موجود با استفاده از بادبند زانوئی و المان زانوئی

در تحقیق حاضر، رفتار غیرخطی چند ساختمان نمونه بعنوان نماینده هایی از ساختمان های موجود در ایران، مورد ارزیابی لرزه ای قرار گرفته است. نتیجه ارزیابی نشان داده است که این ساختمانها مخصوصاً آنهایی که بر اساس استاندارد لرزه ای 2800 قدیم (مصوبه 1366) و ماقبل آن طراحی و ساخته شده اند، بخاطر کمبود شکل پذیری و سختی، پاسخگوی ضوابط و نیاز لرزه ای استاندارد 2800 جدید (ویرایش دوم) نبوده و تقویت اغلب این سازه ها اجتناب ناپذیر است. در این تحقیق به منظور تقویت سازه های مزبور، کارایی دو شیوه تقویتی زیر بررسی و مقایسه می شود:

الف- شیوه استفاده از مهاربندیهای فولادی هم مرکز (cbf)

ب- شیوه استفاده از نوع جدید بادبندهای فولادی یعنی بادبند زانوئی (kbf)

نتایج تحقیق نشان می دهد که استفاده از شیوه تقویت با cbf (شیوه مرسوم)، علی رغم افزایش سختی و کاهش تغییر مکانهای جانبی سازه موجب افزایش قابل توجهی در نیاز لرزه ای سازه (از جمله ستونهای مهاربندی شده) و مخصوصاً فونداسیون می گردد. اما در روش دوم با توجه به استفاده از فیوز شکل پذیر در سازه بهبود قابل توجهی در رفتار لرزه ای سازه مشاهده می شود. علاوه بر این سازه های تقویت شده با این روش، قادر به تحمل زلزله هایی بزرگتر از زلزله طرح نیز خواهند بود. در این تحقیق برای ارزیابی و تقویت لرزه ای نمونه ها، از آنالیز استاتیکی غیرخطی و روش طیف ظرفیت atc40 استفاده شده است.