نقش نهادهای کشور در ارتقاء علوم انسانی دانشگاه ها و حوزه ها

1 – بومی سازی نظریه های علمی علوم انسانی در دانشگاه ها،

2 – کاربردی کردن پژوهش های علوم انسانی،

3 – به روز کردن آموزشهای علوم انسانی،

4 – استفاده ازاستادان مجرب حوزه برای بعضی ازدروس علوم انسانی در دانشگاه ها وبالعکس،

5 – رشد روحیه خلاقیت، ابتکار و نوآوری به همراه پرهیز از خودباختگی علمی در برابر تئوری های غربی،

6 –آزمایش گزاره های علمی علوم انسانی در بستر فرهنگی ملی و جرح و تعدیل آن ها،

7 –ایجاد نهادی در دانشگاه ها برای نقد نظریه های وارداتی در حوزه علوم انسانی،

8 – رفع تبعیضات قائل شده در دانشگاه ها بین شاخه های مختلف علوم.

مقاله سپس به نقش حوزه های علمیه می پردازد و مهمترین راهکارهای حوزه را در ارتقاء علوم انسانی بدین ترتیب برمی شمارد:

1 – تربیت علمایی برای پاسخگویی به سؤالات و شبهات در حوزه علوم انسانی،

2 – گرایش حوزه های علمیه به سمت تدریس علوم انسانی مرتبط با علوم دینی،

3 – تدوین کتب علوم انسانی مرتبط با حوزه مانند معارف، اخلاق، تاریخ اسلام و دیگر کتب درسی دانشگاه و مدارس توسط متخصصان حوزه های علمیه،

4 – استفاده از روحانیون متخصص در یکی از رشته های علوم انسانی در ایجاد ارتباط با دیگر نهادهای کشور،

5 – تعدیل بعضی نظریات رایج در حوزه ها مبنی بر غیراسلامی بودن برخی مباحث علوم انسانی در دانشگاه ها،

6 – استفاده حوزه از امکانات گسترده خود برای ارتباط با مردم، در راستای فرهنگ سازی برای رشد علوم انسانی،

7 – برگزاری کلاس های مشترک برای طلاب و دانشجویان در دروس علوم انسانی،

8 – اعطای جایزه ای شبیه به جایزه نوبل به نخبگان رشته های علوم انسانی (در حوزه و دانشگاه)،

9 – مرزبندی بین شاخه های مختلف علمی درحوزه هابرای تسهیل در آموزش و فراگیری علوم مختلف (به خصوص در حوزه علوم انسانی)،

در مورد مؤسسات آموزشی و پژوهشی و نقش آنها در ارتقاء علوم انسانی در جامعه، نویسنده نکاتی را برمی شمارد:

1- نظارت بر تشکیل مؤسسات آموزشی و پژوهشی و جلوگیری از رشد بی رویه آنان،

2- ارتقا سطح علمی استادان،

3 -تلاش در تولید فکر و اندیشه بومی در حوزه علوم انسانی،

4- زمینه سازی برای تضارب آراء و افکار گوناگون در زمینه علوم انسانی،

5- ارائه دستاوردها، یافته ها و تولیدات فکری محققان و اندیشمندان گوناگون به جامعه،

6-جلوگیری ازموازی کاری مؤسسات مختلف و کمک به ایجاد ارتباط میان مراکز آموزشی، علمی و تحقیقاتی کشور و همچنین میان پژوهشگران و کارشناسان علوم انسانی به منظور انتقال و تبادل آموخته ها و تجربیات و کسب دستاوردهای تازه علمی،

7- جلوگیری از اعطاء بی رویه مدارک مختلف علمی در حوزه علوم انسانی در مؤسسات آموزشی و پژوهشی،

8- تلاش برای ایجاد رشته های جدید و تازه در علوم انسانی،

9- تبیین تفکر اسلامی شیعی در عرصه اندیشه های علوم انسانی و بهره گیری از غنای این مکتب.

نویسنده در پایان نتیجه گیری می کند که همکاری دو نهاد حوزه و دانشگاه با یکدیگر، به یک جهش سریع در ارتقاء علوم انسانی خواهد انجامید و نهضت نرم افزاری و تولید علم نیز به این جریان قوت خواهد بخشید.