ژنیکوماستی و بازنگری الگوریتم تشخیصی

روش بررسی: در یک مطالعه از نوع سری (case-series)، از موارد تمام بیمارانی که با تشخیص ژنیکوماستی بین سالهای 1380 تا 1382 در بخشهای جراحی عمومی بیمارستان های تابعه دانشگاه علوم پزشکی تهران، بستری و تحت ارزیابی و درمان جراحی قرار گرفته اند، وارد شدند. اطلاعات لازم شامل شرح حال، معاینه فیزیکی، نتیجه آزمایشات، گزارش سونوگرافی بیضه و آدرنال، تصویربرداری پستان و گزارش عمل جراحی و آسیب شناسی مورد بررسی قرار گرفتند. گزارش آسیب شناسی به عنوان تایید تشخیص بالینی مد نظر قرار گرفت. در تمامی این بیماران سونوگرافی بیضه و آدرنال نیز انجام شد.

یافته ها: از مجموع 69 بیمار، 7 بیمار به دلیل ناکامل بودن اطلاعات، از مطالعه حذف شدند و 62 بیمار، مورد بررسی نهایی قرار گرفتند. میانگین سن بیماران، 30.35±14.06 سال و میانگین مدت ابتلا، 42.83±37.77 ماه بود. 42 بیمار (68%) به ژنیکوماستی اولیه یا ایدیوپاتیک و 20 بیمار (32%) به ژنیکوماستی ثانویه مبتلا بودند. در یک بیمار، تستوسترون پایین سرم، (luteinizing hormone)lh نرمال و پرولاکتین بالا مشخص شد و در این بیمار پس از بررسی های بیش تر، هیپرپرولاکتینمی ایدیوپاتیک تشخیص داده شد. بجز 2 مورد واریکوسل خفیف، در سونوگرافی بیضه و آدرنال هیچ یک از بیماران، یافته غیرطبیعی گزارش نشد.

نتیجه گیری: این مطالعه با ارایه الگویی جدید برای ارزیابی بیماران مبتلا به ژنیکوماستی، سعی در کم کردن هزینه های درمانی دارد و جا دارد تا در مطالعات بعدی به مقایسه این روش با روش جاری و توصیه شده پرداخته شود.