مقایسه اثرات ضد افسردگی هارمان، نورهارمان و هارمین در موش آزمایشگاهی

مواد و روش ها: همۀ آزمایش ها روی موش سفید آزمایشگاهی swiss-webster از جنس نر با محدودۀ وزنی 25 الی 30 گرم انجام گرفت. اثر ضدافسردگی بتاکربولین ها با استفاده از آزمون شنای اجباری ارزیابی شد. این آزمون به طور گستردهای برای فعالیت ضدافسردگی داروها در مرحلۀ پیش بالینی به کار گرفته می شود. در این آزمون، موش ها به داخل یک استوانۀ شیشه ای (ارتفاع 25 سانتیمتر و قطر 12 سانتیمتر) که تا ارتفاع 15 سانتیمتری آن از آب 1±25 درجه سانتیگراد پر شده انداخته می شد. 30 دقیقه پس از تزریق بتاکربولین ها، موش ها به مدت 8 دقیقه در آزمون شنای اجباری مورد آزمایش قرار می گرفتند و زمان بی حرکتی آنها ثبت می گردید.

یافته ها: تزریق داخل صفاقی هارمان (5 الی 15 میلیگرم/کیلوگرم)، نورهارمان (2.5 الی 10 میلیگرم/کیلوگرم) و هارمین ( 5 الی 15 میلیگرم/کیلوگرم) به طور معنیداری زمان بی حرکتی موش را در آزمون شنای اجباری کاهش داد. اثر مهاری هارمان، نورهارمان و هارمین توسط فلومازنیل (5 میلیگرم/کیلوگرم) آنتاگونیزه شد ولی توسط رزرپین ( 5 میلیگرم/کیلوگرم، داخل صفاقی، 18 ساعت قبل از آزمون) تحت تاثیر قرار نگرفت.

نتیجه گیری: نتایج پیشنهاد می کند اثر ضدافسردگی هارمان، نورهارمان و هارمین ممکن است از طریق مکانیسم  inverse agonistواسطه گری شود.