تاثیر تمرین های تقویتی بر شاخص های بیومکانیکی راه رفتن در بیماران همی پارزی مزمن ناشی از سکته مغزی

زمینه: یکی از علل عمده مرگ و ناتوانی در تمام جوامع سکته مغزی است و شایع ترین عارضه ناشی از سکته مغزی همی یا همی پارزی است.

هدف: مطالعه به منظور تعیین اختلال های بیومکانیکی راه رفتن در بیماران همی پارزی و تاثیر تمرین های عملکردی، تعادلی و تقویتی (fbs) در درمان این اختلال ها انجام شد.

مواد و روش ها: این کارآزمایی بالینی در سال 1382، در آسایشگاه سالمندان کهریزک انجام شد. 34 بیمار همی پارزی به صورت تصادفی در یک از دو گروه آزمون و کنترل قرار گرفتند و راه رفتن آنها با استفاده از بخش ارزیابی راه رفتن مقیاس (functional, balance & strength scale) fbss قبل و بعد از 12 جلسه درمان ارزیابی شد. گروه آزمون تمرین های fbs را دریافت کرد. ولی برای گروه کنترل تمرین های fbs به استثنای تمرین های تقویتی اجرا شد. داده ها با آزمون های تی مستقل، تی زوج، من ویتنی و ویلکاکسون تجزیه و تحلیل شدند.

یافته ها: شاخص الگوهای راه رفتن در گروه آزمون از 25.8 به 36.8، سرعت از 27.65 به 39.8 متر بر دقیقه و طول استراید از 67.9 به 90.1 سانتی متر یافت (p<0.0001). شاخص الگوهای راه رفتن در گروه کنترل از 18.8 به 22.2، طول استراید از 42 به 45.7 سانتی متر (p<0.0001) و سرعت از 15.6 به 16.4 متر بر دقیقه ارتقا یافت (p=0.002). کادانس در گروه آزمون از 82.8 به (p=0.113) 88.5 و در کنترل از 71.6 به 69.8 قدم در دقیقه تغییر یافت (p=0.157). تغییر میانگین الگوهای راه رفتن، سرعت و طول استراید بین دو گروه معنی دار بود (p<0.0001)، ولی تغییر میانگین کادانس معنی دار نبود.

نتیجه گیری: با توجه به یافته ها، تمرین های تقویتی عضله های اندام تحتانی در بهبود الگوهای راه رفتن، سرعت و طول استراید در مرحله مزمن توانبخشی بعد از سکته مغزی موثر است.