بررسی تأثیر مانور تودادن شکم بر ضخامت عضلات دیواره طرفی شکم

مواد و روش ها: این مطالعه با طراحی کارآزمایی بالینی از نوع قبل و بعد در 43 فرد سالم انجام گرفت. پس از تکمیل فرم اطلاعاتی، انجام مانور تودادن شکم در وضعیت ایستاده به افراد آموزش داده شد. سپس ضخامت عضلات قدامی-طرفی شکم در دو وضعیت خوابیده و ایستاده، قبل و حین مانور تودادن شکم با استفاده از ابزار اولتراسونوگرافی اندازه گیری شد. همزمان از ابزار بیوفیدبک فشاری، جهت کنترل انقباض عضله عرضی شکم استفاده گردید. از آزمونهای آنالیز واریانس، مقایسه زوج ها و پیرسون جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد و مقادیر p<0.05 به عنوان سطح معنی دار مقدار p در نظر گرفته شد .

یافته ها: با انجام مانور تودادن شکم در هر دو وضعیت خوابیده و ایستاده، ضخامت عضله عرضی شکم نسبت به حالت استراحت افزایش یافته بود (p<0.0001). همچنین انجام این مانور سبب افزایش ضخامت عضله مایل داخلی نسبت به حالت استراحت آن در هر دو جنس شده بود (p<0.0001). در حالت کلی تغییر وضعیت سبب افزایش ضخامت هر دو عضله مایل داخلی و عرضی شکم شده بود (p<0.03, p<0.0001). ولی بررسی تعامل بین وضعیت فرد و حالت انقباضی در تأثیر بر ضخامت عضلانی نشان داد که تغییر وضعیت تنها بر ضخامت حالت استراحت عضله عرضی شکم تأثیر دارد (p<0.02). انجام مانور تودادن شکم و تغییر وضعیت بر ضخامت عضله مایل خارجی تأثیری نداشت (p<0.2).

نتیجه گیری: به نظر می رسد که مانور تودادن شکم و وضعیت ایستاده درافزایش ضخامت عضله عرضی شکم مؤثر باشد، اما از آنجا که در بررسی اولتراسونیک انجام این مانورسبب افزایش ضخامت عضله مایل داخلی هم نسبت به حالت استراحت آن می شود، قابلیت ابزار بیوفیدبک فشاری در نشان دادن فعالیت مجزای عضله عرضی شکم در وضعیت ایستاده مورد تردید قرار می گیرد. پیشنهاد می شود مطالعات بعدی با انجام تصویربرداری سونو گرافیک و ثبت همزمان الکترومیوگرافیک انجام شوند .