مقایسه تاثیر دو نوع رژیم اکسی توسین در القای زایمان

سابقه و هدف: با توجه به شیوع طولانی شدن مدت لیبر، عوارض شناخته شده آن و وجود پروتکلهای متفاوت در خصوص دوز اولیه و فواصل زمانی افزایش اکسی توسین جهت القای زایمان، این مطالعه به منظور مقایسه دو نوع رژیم متفاوت اکسی توسین برای القای زایمان، در بیمارستان شهید اکبرآبادی تهران انجام گرفت.

مواد و روش ها: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی 110 زن حامله که 41 هفته تمام حاملگی و bishop score مساوی یا کمتر از 4 داشتند انجام شد. القای زایمان به صورت اتفاقی توسط یکی از دو پروتکل «دوز پایین» و یا «دوز بالای اکسی توسین» صورت پذیرفت، آنگاه نتایج حاصله با یکدیگر مورد مقایسه قرار گرفتند. در پروتکل اول (پنجاه نفر)، اینداکشن با 2.5 mu/min شروع و هر 15 دقیقه به میزان 2.5 mu/min افزایش یافت تا به حداکثر دوز 40 mu/min برسد. در پروتکل دوم (60 نفر) اینداکشن با 5 mu/min شروع و هر 45 دقیقه به میزان 5 mu/min افزایش یافت تا به حداکثر دوز 40 mu/min برسد، سپس مقدار اکسی توسین در همین حد ثابت باقی ماند و سیر زایمان کنترل گردید. آثار و عوارض (زجر جنین و تحریک بیش از حد رحم) دو پروتکل مقایسه و مورد قضاوت آماری قرار گرفتند.

یافته ها: فاصله زمانی شروع اینداکشن تا رسیدن به فاز فعال زایمان در دوز پایین 519±214 دقیقه و در گروه دوز بالا 308±512 دقیقه بود (p<0.0001). در دوز بالا طول فاز فعال 34 درصد (p<0.01) و مدت اینداکشن تا زایمان نیز 40 درصد کمتر از دوز پایین به دست آمد (p<0.0001). سایر نتایج در دو گروه مشابه بود.

نتیجه گیری: ختم بارداری در مواردی که bishop score پایین است، با به کارگیری دوز بالا سریعتر صورت می گیرد، ضمن آنکه عارضه کمتری نیز دارد لذا بهتر است جانشین روش سنتی و متداول یعنی استفاده از دوز پایین شود.