تأثیر موبیلیزاسیون درجه ی 1 مفصل پاتلوفمورال در کاهش درد و خشکی مفصل و بهبود عملکرد فیزیکی بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو

زمینه و هدف: استئوآرتریت زانو یکی از معمول ترین بیماری ها بوده و محدودیت های بسیاری برای بشر ایجاد نموده است. روش های متعددی جهت درمان این بیماری وجود دارد. هدف از این مطالعه، تعیین تأثیر موبیلیزاسیون درجه ی یک مفصل پاتلوفمورال بر کاهش درد و خشکی مفصل و بهبود عملکرد فیزیکی در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو بود.

روش کار: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی یکسوکور بوده و در کلینیک فیزیوتراپی درمانگاه شهر مس سرچشمه انجام شد. روش نمونه گیری از نوع تصادفی بود. جهت ارزیابی بهبودی، از شاخص womac (مجموع همه ی داده های حاصل از پرسشنامه  (womacاستفاده و ارزیابی قبل و بعد از درمان و یک هفته بعد از درمان انجام شد. 30 بیمار با تشخیص استئوآرتریت زانو، درجه ی 2 یا 3 که سایر شرایط ورود به مطالعه را داشتند، به طور تصادفی به 3 گروه تقسیم شدند. درمان در هر یک از این 3 گروه بدین شرح بود: گروه اول: موبیلیزاسیون و تمرین درمانی، گروه دوم: تمرین درمانی و گروه سوم: موبیلیزاسیون. ضمناً، اولتراسوند با شدت زیر 0.2 w/cm² به مدت 3 دقیقه به عنوان پلاسبو برای همه ی گروه ها استفاده شد. مدت درمان، 10 جلسه در 3 هفته بود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آماری ناپارامتریک استفاده و سطح معنی داری 0.05 در نظر گرفته شد.

یافته ها: در گروه اول، شاخص womac از 61.5±9.69 در قبل از درمان به 49.7±11.88 در بعد از درمان (p=0.005) و در گروه دوم از 56.7±17.24 در قبل از درمان به 45.2±19.90 در بعد از درمان (p=0.022) و در گروه سوم از 59.6±16.51 در قبل از درمان به 47.7±19.72 در بعد از درمان (p=0.059) کاهش یافت. اختلاف شاخص womac در جلسه ی پیگیری نسبت به قبل از درمان تنها در گروه اول معنی دار بود که به 50.1±11.73 کاهش یافت (p=0.005).

نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که موبیلیزاسیون درجه ی 1 مفصل پاتلوفمورال می تواند باعث شود که تأثیر تمرین درمانی در کاهش درد و خشکی مفصل و بهبود عملکرد فیزیکی بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو درجه ی 2 یا 3 حداقل برای مدتی حدود یک هفته ادامه یابد.