توانایی سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان موش در بهبود فیبروز کبدی ناشی از تتراکلرید کربن

هدف: بررسی تاثیر پیوند آلوژن سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان بر میزان فیبروز کبدی ناشی از تتراکلرید کربن در موش

مواد و روش ها: تعداد 55 سر موش ماده نژاد nmri به 5 گروه 11 تایی تقسیم شدند و برای ایجاد فیبروز کبدی به مدت 8 هفته، هفته ای دو بار به میزان 1 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن تتراکلرید کربن دریافت نمودند. علاوه بر آن، به موش های گروه سلول درمانی در پایان هفته 4، یک میلیون سلول مزانشیمی مغز استخوان آلوژن از طریق ورید دمی پیوند شد. سپس کبد آن ها با روش های هیستوپاتولوژیک و ایمنوفلورسنس از نظر میزان فیبروز، استقرار سلولهای پیوندی و ماهیت آن ها مورد مطالعه قرار گرفت. همچنین میزان آلبومین خون موش ها بررسی شد.

یافته ها: در گروه سلول درمانی میزان فیبروز و همچنین میزان مرگ و میر موش ها به طور معنی داری کاهش یافته بود (به ترتیب 2.24±0.51 در مقابل 3.48±0.6 درصد، 27.3, p>0.05 در مقابل 45.5 درصد)، از طرفی میزان آلبومین سرم نیز افزایش یافته بود که البته اختلاف آن ها معنی دار نبود. این یافته با درصد بسیار پایین سلول های پیوندی استقرار یافته ای که توانایی تولید آلبومین را داشتند 0.23±0.08) درصد کل سلول های بافت کبد) همخوانی داشت. به طوری که اکثر سلول های پیوندی در نواحی پری پورتال استقرار یافته و توانایی تولید آلبومین را نداشتند.

نتیجه گیری: به نظر می رسد که نقش اصلی سلول های مزانشیمی در بهبود فیبروز کبدی ناشی از تتراکلرید کربن نه از طریق تمایز آن ها به سلول های هپاتوسیتی، بلکه به طور عمده از طریق سایر مسیر های برهم کنش متقابل با بافت آسیب دیده اعمال می شود.