مروری بر الکتروریسی نانو الیاف بر پایه ی پلی کاپرولاکتان و ژلاتین

در سالهای اخیر فناوری نانو به عنوان رویکردی نوین در تمامی علوم توجهات بسیاری را در کلیه ی عرصه های پژوهشی و صنعتی به خود معطوف ساخته و منشا دستیابی به تحولات و نوآوری های شگرف و بدیعی شده است. با ظهور این تکنولوژی و متعاقب آن نانو الیاف پلیمری، استفاده از پلیمرهای زیست تخریب پذیر و زیست سازگار به منظور کاربرد پزشکی در مهندسی بافت توجه زیادی را به خود جلب کرده است در این میان می توان به پلیمر طبیعی ژلاتین به عنوان یک پلیمر زیست سازگار، زیست تخریب پذیر، آبدویت با قیمت ارزان که دارای ماهیت ضد سرطانی است و همچنین پلی کاپرولاکتان به عنوان پلیمری مصنوعی، زیست سازگار، زیست تخریب پذیر، آبگریز که دارای خواص مکانیکی عالی است اشاره کرد. که این دو پلیمر را میتوان به تنهایی و همچنین با یکدیگر به منظور تولید نانو الیاف با روش الکتروریسی به کار برد. با توجه به خصوصیات ذکر شده و با توجه به شباهتهای بافتهای بدن به نانوالیاف، از نانوالیاف ژلاتین و پلی کاپرولاکتان در داربستهای سلولی مهندسی بافت و همچنین پوشش های زخم بندی به جهت درمان زخم استفاده شده است. این مقاله مروری بر توصیف نانو الیاف الکتروریسی شده بر پایه ی این دو پلیمر می باشد.